အငိုဒုကၡ တိုင္းျပည္

လိုသလို ပုဒ္မ ခ်လို ့ရတဲ့
အငို ဒုကၡ တိုင္းျပည္မွာ
မိစၦာေတြ ဘုရင္လုပ္ ေနသည္။
လိပ္ျပာေတြကို ႏွင္ထုတ္ေနသည္။
ေသြးညွီနံ႔ေတြနဲ ့ ခ်ဥ္စုတ္ ေနျပီ။
လူေတြအားလံုး ရင္ရွဳပ္ ေနသည္။

တကၠသိုလ္မ်ား လယ္ကြင္းထဲသို ့ေျပာင္းသြားေလျပီ။
ဘြဲ ့ရတစ္ေယာက္ အလုပ္မရ၍ ေခါင္းစားေနသည္။
သူေတာင္းစားတို ့က် ေကာင္းစားေနသည္။
အိတ္ကပ္ၾကီးေတြ ေဖာင္းကားေနသည္။
တိုင္းျပည္ၾကီးကုိ တညီတညြတ္ထဲ ေရာင္းစားေနျပီ။

ယၾတာေတြေခ်ျပီး မန္းမွဳတ္ေနျပီ။
သံဃာေတြကိုေတာင္ ဝရမ္းထုတ္ ေနျပီ။
အလွဴရွင္ေတြ မေရွာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ေနျပီ။
လူမဆန္စြာ ၾကမ္းၾကဳတ္ေနျပီ။
ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္ေတြနဲ ့..အရမ္း..လုပ္ေနျပီ။

သူတို႔ ေခါင္းထဲ..သြားမၾကည့္နဲ ့..ဘာမွမရွိဘူး..အေဟာင္းသား။
လူေတြလည္း..ေတြးလာၾကတယ္..တစ္္ရြာေျပာင္းရင္..ေကာင္းမလား။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ..မိသားစုေတြ..မဆံုဆည္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္..ေခ်ာင္းျခား။
ဘဝနဲ ့ရင္းျပီး..ၾကိဳးစားတာေတာင္.. မေရရာတဲ့ ...ေလာင္းကစား။
ဒါေတြဟာ.. အေမတစ္ကြဲသားတစ္ကြဲ.. ျဖစ္ေနရတဲ့.. အေၾကာင္းမ်ား။
ရင္ထဲကို.. ေသာကငွက္ေတြ.. က်ဴးေက်ာ္လာတာေတာင္.. မေမာင္းအား။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ ႔ အလုပ္ရွာဖို႔ ..စင္ကာပူကို ထြက္ေနၾကတယ္။
အလုပ္မရရင္ သိန္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္.. ရွံဳးျပီဆိုေတာ့ မ်က္ရည္က်မယ္။
ၾကိဳးစားၾကည့္လိုက္မွ ပိုဆိုးသြားတတ္တာ.. ဒီေခတ္ဆိုးရဲ ့သက္ေသတစ္စပဲ။
ကမၻာက သာမန္လူေတြနဲ ့ငါတို ့ကာရန္တူရံုေလးေတာင္.. ဘာလို ့ဒီေလာက္အထိ ခက္ေနရသလဲ။
ေျမညီထပ္ေလး ေရာက္ဖုိ ့ေတာင္.. ကုိယ့္စိတ္ဓာတ္ကိုယ္.. ေလွကားလိုနင္းျပီး.. တက္ေနရဆဲ။

ဆႏၵခံယူပြဲ အတုၾကီးနဲ ့လည္း ကမၻာကိုေတာင္ နားလွည့္ပါးရိုက္။
မသူေတာ္ အခ်င္းခ်င္းက်ေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေကာင္း ဆိုတဲ့ စကားနဲ ့ဖားလိုက္။
သူငယ္ခ်င္းတို ့......သူတို႔ မွ်ားလာတဲ့ ငါးစာေတြကို မစားနဲ ့...ထားလိုက္။

အသိဥာဏ္ မရွိတဲ့ ေခြးသူခုိးေတြဟာ
ေျခာက္ဆယ့္ႏွစ္တုန္းကထက္လည္း ေသြးဆိုး ႏုိင္တယ္။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြကုိ ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔မေဖာက္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာရဲသလဲ။
ကမၻာ့ေျမပံုၾကီးထဲက ေသြးကြက္ေလး တစ္ကြက္ရဲ ့ကံၾကမၼာကုိ ဘယ္သူေဟာရဲသလဲ။

သူငယ္ခ်င္း...
မင္း..ေအးေအးေဆးေဆးေနလို ့လည္း ဒီဂယက္က လြတ္မယ္မထင္နဲ ့။
မိစၦာေတြ မဆင္းမခ်င္း ဒီဝဋ္က ကၽြတ္မယ္ မထင္နဲ ့။
ဝန္နဲ ့အားမမွ်တဲ့ မင္းစီးလာတဲ့ဒုိင္နာဟာ အခ်ိန္မေရြး လမ္းေခ်ာ္ေမွာက္သြားႏုိင္တယ္။
ကပ္တစ္ခုစိုက္လိုက္တာနဲ ့မင္းဘဝက အခ်ိန္မေရြး လမ္းေပၚေရာက္သြားႏုိင္တယ္။

တိုင္းျပည္ကို ျခယ္လွယ္ေနတဲ့ ဘုရင္တစ္အုပ္ဟာ
အစိုးရနာမည္ခံထားတဲ့ မစင္တစ္ထုပ္ပါ
ျပည္သူေတြကလည္း သူတို ့ထင္သလို အခ်ဥ္မဟုတ္ပါ။

ဒီလိုနဲ ့မခံခ်င္စိတ္ေတြ ငလ်င္ခဏခဏလွဳပ္
သူတို ့ေတြရဲ ႔ ပလႅင္ခဏခဏလွဳပ္လည္း
အခုထိမျပဳတ္ေသးေတာ့
တစ္ေယာက္တည္းေတြးရင္း ရင္ရွဳပ္
ေပါက္ကြဲမွဳေတြကုိ ကဗ်ာအျဖစ္ အျပင္ထုတ္လုိက္တယ္။

ဒုကၡေတြနဲ ့ ရွဳပ္ပြေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေျခြ ေျပာင္းျပန္ကမၻာထဲ
လဲက်တိုင္းသာ ပုလဲခေနရင္ မ်က္ရည္ေတြသာ ေခ်ာင္းလွ်ံလာမယ္။
အက်ိတ္အခဲေတြ စိတ္ထဲမွာ သိပ္သည္းကာ ေျဗာင္းဆန္လာတယ္။
စကားလံုးေတြ ၾကမ္းသြားမိခဲ့ရင္ ကဗ်ာဖတ္သူကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ေရးသူ ေကာင္းကင္ကို

ေကာင္းကင္ကို ဆိုက္ ကိုလည္ပါတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ http://kaungkinko.myanmarbloggers.org/2008/10/blog-post_28.html