အေမကြိဳင့္ဘုရား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားေကာင္းမႈ

႐ုတ္တရက္ မ်က္စိမ်ား အလြန္က်ိန္းစပ္သြား၍ ခ်င္းမိုင္တုန္းက ေလထု ညစ္ညမ္းသျဖင့္ မခၽြတ္တမ္း တပ္ထားရသည့္ ႏွာေခါင္းစည္းကို ျဖဳတ္ကာ ေနကာမ်က္မွန္ ကမန္းကတန္း ထုတ္တပ္ လိုက္ရသည္။ ဦး႐ုကၡစိုး တေယာက္ ညဘက္ႀကီး ေနျပည္ေတာ္ ေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ သူအရင္ဆံုး ေတြ႕လိုက္သည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး ကေတာ္ ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္ (အေမကိြဳင္) ျဖစ္သည္ ... ။

အေမကြိဳင္။ ။ ေဟာ ဦး႐ုကၡစိုးပါလား။ ညဘက္ႀကီး ဘာလို႔ မိုးအံု႔မ်က္မွန္ႀကီး တပ္ထားရတာလဲဟင္။

ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ျမန္မာျပည္ကို ျဖတ္လာေတာ့ တလမ္းလံုး ေမွာင္မည္းေနတာ ေနျပည္ေတာ္လည္း ေရာက္ေရာ ႐ုတ္တရက္

ထိန္လင္းသြားလို႔ မ်က္စိအသား မက်တာနဲ႔ ေနကာမ်က္မွန္ တပ္လိုက္ရတာပါ။

ေျပာေျပာဆိုဆို ဦး႐ုကၡစိုးက ေနကာမ်က္မွန္ကုိ ခၽြတ္၍ ေဘးကတိုင္တြင္ လွမ္းခ်ိတ္လိုက္ရာ တိုင္မဟုတ္ဘဲ အသင့္အေနအထား ကိုင္ထားသည့္ စစ္သားတေယာက္၏ ေသနတ္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ လန္႔ၿပီး ထခုန္ လိုက္သည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ကလူ .. ကလူ .. လန္႔လိုက္တာဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေနျပည္ေတာ္ကလည္း စိမ္းစိမ္း စိမ္းစိမ္း ေတြခ်ည္းပါပဲလား အေမေမာ္ေတာ္ .. အဲအဲ မွားလို႔ အေမကြိဳင္ကိြဳင္ရဲ႕။

ဦး႐ုကၡစိုးကေမးစဥ္ ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္မွာ နတ္တပါးပါး ဝင္ပူးသြားပံုရ၏။ ေခါင္းကိုခါ လက္ကို ဆန္႔၍ မ်က္လံုးကို မွိတ္ရင္း ေျဖေလေတာ့သည္။

အေမကြိဳင္။ ။ ေဟ့ အေမတို႔ကေၾကာက္လုိ႔ေဟ့ .. အဲေလ၊ ထီးတင္ပြဲမွာ အဖ်က္သမားေတြ ေႏွာင့္ယွက္မွာ စိုးလို႔ကြဲ႕ေနာ္ .. ဘာမွတ္ေနလည္း။ အေမတို႔ မိသားစုကို ျပည္သူလူထုက အရမ္းခ်စ္တာကြဲ႕ .. ကိုယ့္ဘက္က လံုေအာင္ တေတာလံုးစိမ္းလုပ္ထားတာ ေဟ့ေနာ္။ (ထို႔ေနာက္ တခ်က္သမ္းကာ နတ္ျပန္ထြက္သြားသည္)

ပြဲေစ်းတန္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေစ်းေခၚသံ၊ လူသံမ်ား ဆူညံေနသည္။ ပူေဖာင္းသည္ထံမွ “ကြီ .. ေဂၚ” ဟူသည့္ အသံက ဆက္တိုက္ထြက္ေနသည္။ ထိုစဥ္ “ေျပာင္းဘူး (ဖူး) .. ေျပာင္းဘူး ………….. ျပဳတ္” ဆိုေသာ အသံ ထြက္လာသျဖင့္ ေဒၚကိြဳင္ကြိဳင့္ေခါင္းမွ ဆံပင္မ်ား ေထာင္သြားသည္ (မွတ္ခ်က္။ ။ ဦး႐ုကၡစိုး တဦးသာ နတ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမင္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏)

အေမကြိဳင္။ ။ ေဟ့ လံုၿခံဳေရးတေယာက္ ဟိုေျပာင္းဖူးျပဳတ္သည္ကို နားရင္း သြားအုပ္စမ္း။ ေရွ႕က “ေျပာင္းဘူး” ဆိုတာပဲေအာ္ .. ေနာက္က “ျပဳတ္” ဆိုတဲ့အသံမၾကားခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္။

ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္က အမိန္႔ေပးလိုက္ရာ လံုၿခံဳေရးတပ္သားတေယာက္ အေျပးထြက္သြားၿပီး ေျပာင္းဖူးသည္ကို နားရင္း သြားအုပ္သည္။ ဦး႐ုကၡစိုးလည္း နည္းနည္းလန္႔သြားသျဖင့္ စကားလႊဲလိုက္သည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဟား ေနကာမ်က္မွန္ ျပန္တပ္ထားမွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ဗ်ိဳ႕။ ေနျပည္ေတာ္ကလည္း လင္းလိုက္တာဗ်ာ။ လူျဖင့္ မရွိဘဲနဲ႔။ က်န္တဲ့ၿမိဳ႕ရြာေတြက် ေမွာင္မည္းေနတာပဲ။ ဘာမွ မလုပ္ေပးဘူးလား။

အေမကြိဳင္။ ။ ေနျပည္ေတာ္ကလား .. လေပၚကၾကည့္ရင္ေတာင္ မီးတထိန္ထိန္နဲ႔ ေတြ႕ရေအာင္ လုပ္ထား တာေလ။ လူေတြကလည္း ခက္ပါတယ္။ ေမွာင္တယ္၊ ေမွာင္တယ္ ထုိင္ညည္းေနၾကတယ္။ ေမွာင္ရင္ မီးစက္နဲ႔ မီးထြန္းေပါ့။ ဒါေလးေတာင္ အေတြးအေခၚ မရွိဘူး။ ေနရာတကာ လုိက္လုပ္ေပးေနရမွာလား။ ေရႊေရႊက အားတာမဟုတ္ဘူးရွင့္ သိရဲ႕လား။

ထိုစဥ္ ကေလးတသိုက္ ေျပးလာၿပီး ဦး႐ုကၡစိုးကို ဝင္တိုးသြားၾကသျဖင့္ ဦး႐ုကၡစိုးယိုင္သြားသည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဆုိးလုိက္တဲ့ ကေလးေတြဗ်ာ .. ။ ဘယ္မိမဆံုးမ၊ ဖမဆံုးမေလးေတြလည္း မသိဘူး ေနာ္။ လူႀကီးကို လူႀကီးမွန္းမသိဘူး ဝင္တိုက္သြားတယ္ ေတာက္။

အေမကြိဳင္။ ။ ဒီမယ္ ဦး႐ုကၡစိုး (ႏႈတ္ခမ္းကိုေထာ္၍) စကားကိုဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေျပာပါ။ အဲဒါ က်မေျမးေတာ္ေလးေတြရွင့္။ ဘုရား ထီးတင္ရင္ ႀကိဳးဝိုင္းဆြဲေပးဖို႔ မနည္းေခ်ာ့ေခၚထားရတာ။ သူတို႔က လိုက္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ တေထာင္တန္ေတြ က်ဲရင္ နင္တို႔ဘက္ကိုပဲ ေသခ်ာက်ဲပါ့မယ္လို႔ ေျပာမွ လိုက္လာတာ။ သိရဲ႕လား။

ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္ စိတ္ဆိုးသြားေသာေၾကာင့္ ဦး႐ုကၡစိုး မ်က္ႏွာခ်ိဳျပန္ေသြးလိုက္သည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါနဲ႔ ေရႊေရႊ .. အဲေလ ေယာင္လို႔ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး .. ဟာ .. မွားကုန္ပါၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး ဘယ္သြားလဲဗ်။ မေတြ႕ပါလား။

အေမကြိဳင္။ ။ ေျမၿမိဳခံရမွာ ေၾကာက္လုိ႔ ပုန္းေန … အဲ … ဟိုဒင္းလုပ္ေနတယ္။ မနက္ ထီးတင္မွာ ဆိုေတာ့ေလ .. အအား မေနနဲ႔ဆိုၿပီး တရားထုိင္ခိုင္းထားတယ္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ၾကည့္ရတာ အေမကြိဳင္ရဲ႕ အစီအမံေတြခ်ည္းပဲ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။

အေမကြိဳင္။ ။ ဒါေပါ့ရွင့္ မိန္းမဖ်က္ရင္ ျပည္ပ်က္တယ္ ဆိုတာ မၾကားဖူးဘူးလား။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဟင္ တမ်ိဳးပါလား .. အေမကြိဳင္က ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္ေနတာလား။

အေမကြိဳင္။ ။ ဒါကေတာ့ တင္စားၿပီး ေျပာတာေပါ့ရွင့္။ ခုေတာင္ က်မရဲ႕ အစီအမံေတြ၊ ယၾတာေတြေၾကာင့္ ဒီ ဘုရားႀကီး တည္ျဖစ္တာ။ နည္းတဲ့ကုသိုလ္ေတြ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။

ေျပာရင္း အားရလာသျဖင့္ ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္က လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေဘးသို႔ဆန္႔ကားလုိက္ရာ လံုၿခံဳေရး ယူထားေသာ စစ္သားႏွစ္ေယာက္မွာ အျမန္ ငံု႔ေရွာင္လိုက္ရသည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဘုရားမတည္လည္း ကုသိုလ္က တျခားနည္းနဲ႔ ယူလို႔ရတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ဥပမာဗ်ာ ျပည္သူ ေတြ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔ လွ်ပ္စစ္မီးမွန္မွန္ေပးတာမ်ိဳး၊ ေရရေအာင္ လုပ္ေပးတာမ်ိဳး .. မ်ိဳး .. မ်ိဳး ..

အေမကြိဳင္။ ။ ကြိဳင့္ ကို စာလာခ်ေနျပန္ၿပီ .. ။ ဒါေတြ လုပ္ေပးရင္ ကုသိုလ္ရမယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဗဒင္ကိန္းခန္း အလုိအရ ေရႊေရႊက ဘုရင္ ဇာတာ ပါလာတယ္ဆိုလို႔ ကုသိုလ္ရ႐ံု တင္မဟုတ္ဘူး က်န္တာ ေတြပါ ရေအာင္ လုုပ္ရဦးမွာ။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဘာေတြမ်ားပါလိမ့္။

အေမကြိဳင္။ ။ ေရွးဘုရင္ေတြလို ဖုန္း (ဘုန္း)၊ ႏွလံုး၊ လက္႐ံုး ျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ရမွာ။ သူ႔မွာက အဲဒီ ၃ ခုလံုး မရွိရွာဘူးေလ။ သနားစရာေကာင္းတဲ့ ေရႊေရႊေလးပါရွင္ .. ။

ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္မွွာ စကားေျပာရင္းက မ်က္ရည္မ်ားစီးက်လာရာ ေဘးမွာရွိသည့္ စစ္သားတေယာက္က အလွ်င္အျမန္ ခြက္ျဖင့္ခံေပးလိုက္ရသည္။ မၿပီးေသး .. ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္က ႏွပ္ပါညႇစ္ၿပီး စစ္သားတေယာက္၏ ယူနီေဖာင္းျဖင့္ သုတ္လိုက္ေသးသည္။

အေမကြိဳင္။ ။ ေျပာရရင္ .. သူ ဘုရင္ျဖစ္မွ ကြိဳင္က မိဘုရားေခါင္ႀကီးျဖစ္မွာဆိုေတာ့ တတ္စြမ္းသမွ် လုပ္ရတာ ေပါ့ေလ။ ခုဏက ေျပာတဲ့ ၃ ခုလံုး မရွိေတာ့ ဘိုးေတာ္ကေျပာတယ္၊ ဖုန္းတခုရွိရင္ က်န္တဲ့ ၂ ခု အလုိလုိ ရွိလာမယ္တဲ့ .. ။ အဲဒါ ဖုန္းရွိေအာင္ ဘုရားတည္ရမယ္ဆိုလို႔ တည္လိုက္တာပါပဲ။

ထုိစဥ္ ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္၏ အႀကီးဆံုးေျမး ဖိုးေလာက္လန္းေဘးသို႔ ေရာက္လာၿပီး ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ဝင္ေျပာသည္။

ဖိုးေလာက္လန္း။ ။ အဲဒါေျပာတာေပါ့။ အဘြားတို႔ကခက္တာပဲ။ ဖုန္းရွိေအာင္ ဒီဘုရားႀကီးမ်ား တည္ေနရေသး တယ္။ ဘယ္ႏွလံုးလိုခ်င္လဲ သားဝယ္ေပးပါမယ္ဆုိ။ အိုင္ဖုန္းယူမလား၊ ဘလူးဘယ္ရီ ယူမလား။ ဖုန္းႏွစ္လံုး ရဖို႔ တာဝန္ယူတယ္။ အဘြား ခုဏေျပာတဲ့ လ႐ုန္းဆိုတာႀကီးေတာ့ မသိဘူး။

အေမကြိဳင္။ ။ သားေျပာတာေတြက သားအဘိုးက မသံုးတတ္ဘူးေလသားရဲ႕။ သူက ကိုရီးယားကားနဲ႔ တ႐ုတ္ကားေတြပဲၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ဒို႔တာဝန္ အေရးသံုးပါးကို ထမ္းေဆာင္ေနရတာ။ ဒီေတာ့ သူလုပ္တတ္တာပဲ လုပ္ပါေစ .. ။ ဟုတ္လား။ ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြ မေျပာနဲ႔။ ကဲကဲ လိမ္မာတယ္၊ လူႀကီးေတြစကားဝိုင္းထဲ ဝင္မပါနဲ႔ေနာ္။ ဒီကျပန္ရင္ သားလိုခ်င္တဲ့ ႏုိက္ကလပ္ တခု သားအဘိုးကို ေထာင္ေပးခိုင္းမယ္။

ဖုိးေလာက္လန္း့။ ။ ဟို ေမာ္ဒယ္မေလးပါ ဝယ္ေပး .. ။

အေမကြိဳင္။ ။ စိတ္ခ်၊ စိတ္ခ် ဝယ္ေပးမယ္။

ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္က အခ်ိဳသပ္လိုက္သျဖင့္ ဖုိးေလာက္လန္း ေက်နပ္ကာ “႐ို႕ .. ႐ို႕” ဟုေအာ္၍ ေကာက္ေကြးကာ ကရင္း ထြက္သြားသည္။

ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ပြဲခင္းႀကီးက ဟီးေနေပမယ့္ .. လူေတြလည္း သိပ္မေတြ႔ရဘူးေနာ္။

အေမကြိဳင္။ ။ မပူနဲ႔၊ မပူနဲ႔ .. ဝန္ထမ္းေတြအားလံုးကို မလာမေနရ ဆိုၿပီး ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္၊ အမိန္႔ထုတ္ ထားၿပီးသား။ လာၾကလိမ့္မယ္။ ထီးတင္ပြဲမွာ ႀကဲဖို႔ တေထာင္တန္ေတြေတာင္ အသစ္ထပ္႐ိုက္ထားတာေလ။ ကုသိုလ္က မ်ားေလေကာင္းေလပဲ ဦး႐ုကၡစိုးရဲ႕။ ေရႊေရႊ႕ အကုသိုလ္ေတြက နည္းတာမွ မဟုတ္တာ။ အဲဒါေတြကို ျပန္ေခ်ရမွာ။

ထိုစဥ္ “ေဝါ .. ေဝါ … ဝုန္း” ဆိုသည့္ အသံႀကီးတသံ ပြဲခင္းထဲမွ ထြက္ေပၚလာသည္။

အေမကြိဳင္။ ။ ဟာ ေတာ္လဲသံ .. ေတာ္လဲသံ .. အထက္ျဗဟၼာကေန .. ေအာက္အဝီစိအထိ ဘုရားတည္ တာကို ေကာင္းခ်ီးေပးတာ ၾကားလား ဦး႐ုကၡစိုးေရ .. ေတာ္လဲတယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္မလဲေတာ့ဘူးေပါ့။

ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္၏ စကားေၾကာင့္ ဦး႐ုကၡစိုးကၽြဲၿမီးတိုသြားသည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဘာဗ် .. ခင္ဗ်ားသာ ေျခမခိုင္ဘဲ လဲမွာ က်ဳပ္က အလန္းႀကီးရွိေသးတယ္။ လန္ထြက္ေနတာေနာ္။

လံုၿခံဳေရးတဦး။ ။ အေမကြိဳင္ .. အေမကြိဳင္ .. ပြဲခင္းထဲမွာ ရဟတ္ႀကီးၿပိဳက်တာ .. လူေတြအမ်ားႀကီး ေသကုန္ ၿပီတဲ့။

အေမကြိဳင္။ ။ ဟယ္ဟုတ္လား ဝမ္းသာလိုက္တာ .. က်ိန္းေက်ၿပီေတာ့ ဦး႐ုကၡစိုးေရ ..။ ရဟတ္ၿပိဳက်ေတာ့ ေရႊေရႊမၿပိဳေတာ့ဘူး .. လူေတြေသတယ္ ဆိုေတာ့ ေရႊေရႊမေသေတာ့ဘူး။

ေျပာရင္းဆိုရင္း ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္က ေကြးေနေအာင္ ထကသည္။ ဦး႐ုကၡစိုးကလည္း သူ႔ထံုးစံအတုိင္း ေျပာခ်င္ရာ ေျပာ၍ ေမးခ်င္ရာ ဆက္ေမးသည္။ သူက သတင္းေထာက္တာဝန္လည္း ယူခဲ့ရသည္ကိုး၊ စပ္စုရသည္ေပါ့။

ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ေဒၚကိြဳင္ကြိဳင္ကိုပဲ ေမးရဦးမယ္။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲက လုပ္ဦးမွာလားဗ်။

အေမကြိဳင္။ ။ (ကေနရင္းမွ) ေၾသာ္ လုပ္မွာေပါ့ ဦး႐ုကၡစိုးရယ္။ ဘိုးေတာ္က ဘယ္အခ်ိန္ ဘာလုပ္ရမယ္ အတိအက် အခါေပးၿပီးသား။ ဆယ့္တမီးၿငိမ္းေအာင္၊ ကိုး နဝင္းေက်ေအာင္၊ ႏွစ္ဆယ့္တေပါက္၊ ဘူႀကီး၊ ပိုကာ၊ ရွမ္းကိုးမီး .. ေၾသာ္ ေယာင္ကုန္ပါၿပီ .. ယၾတာေတြ အေသအခ်ာဆင္ထားတာ ေျပာပါတယ္။ ကဲကဲ ရွင္နဲ႔ ေလပန္း ရတာ သိပ္ အခ်ိန္ကုန္တာပဲ။ ေဟာ ဘိုးေတာ္ေျပာထားတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့မယ္ လုပ္ၾကေဟ့ လုပ္ၾက။

ေျပာေျပာဆိုဆို ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္က ဝ႐ုန္းသံုးကား ထလုပ္ေသာေၾကာင့္ အနားက လံုၿခံဳေရးတပ္သားမ်ားလည္း ေနရာယူ၊ အသင့္ျပင္၊ ေမာင္းတင္ေတြ လုပ္ကုန္သည္။ ဦး႐ုကၡစိုးက ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ ေျမႀကီးတြင္ ျပားျပားဝပ္လိုက္ သည္။

အေမကြိဳင္။ ။ ကဲကဲ သမီးေတြ၊ သားမက္ေတြ၊ ေျမးေတြ လာၾက။ ဖိုးေလာက္လန္းတို႔၊ စပ္စလူးမ၊ မဲမဲစိန္တို႔ အျမန္လာ။ ေရႊေရႊေကာ ေရႊေရႊ ျမန္ျမန္လာ ဒီဂ်ိဳးကို အဲေလ .. ေယာင္လို႔ ဒီႀကိဳးကိုကိုင္ၾက။ ၿပီးရင္ ေရႊေရႊက ဘိုးေတာ္ ေအာ္ခုိင္းတဲ့အတိုင္း ေအာ္ေတာ့။ ယၾတာေခ်မယ္။

စိန္ဖူးေတာ္တင္သည့္ ပန္းရထားအထက္တက္ရန္ ႀကိဳးဝိုင္းဆြဲၾကသည္။ ၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးက ကုန္း၍ ေအာ္လိုက္သည္။

မႉးႀကီး။ ။ ဆြဲဆရာေရ႕ …. ။ ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ .. ။ အဝီစိပဲ ေရာက္ေရာက္ … ငရဲႀကီး ရွစ္ထပ္ပဲ ေရာက္ေရာက္ ဆြဲ .. ဆြဲ .. ဆြဲ ..။

စပယ္ယာသံအျပည့္ျဖင့္ ေအာ္လိုက္သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးအသံအဆံုးတြင္ မိသားတစုလံုး ႀကိဳးကို ဝိုင္းဆြဲလုိက္ရာ တဦးေပၚတဦးဆင့္၍ ဖင္ထုိင္လွ်က္လဲက်သြားေလေတာ့သည္။