‘၁၉၅ဝ ခုႏွစ္မ်ားမွ ခြပ္ေဒါင္းတို ့၏ တြန္က်ဴးသံ’

ေအာင္ေဝး
မတ္ ၇၊ ၂၀၀၉

‘ေဒါင္းပ်ဳိထုိးဆြပ္၊ ဘယ္ညာခြပ္၍၊ လြတ္လပ္ရေလ၊ တို႔တေတြသည္၊ အိုးေဝေက်းဇူးပါတကား’ ခြပ္ေဒါင္းေသြးနဲ႔ ရင္းၿပီးယူရတဲ့ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဟာ ရၿပီးတာနဲ႔ မၾကာခင္မွာပဲ ျပည္တြင္းစစ္မီးႀကီး ကူးစက္ ေလာင္ၿမိဳက္ခံရပါေတာ့တယ္။

၁၉၄၈ခုႏွစ္၊ မတ္လ(၂၈)ရက္ေန႔မွာ ဖဆပလ အဖြဲ႔ထဲက အထုတ္ခံလိုက္ရတဲ့ သခင္သန္းထြန္းရဲ႕ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ဗကပ) ဟာ လက္နက္ ကုိင္ေတာ္လွန္ဖို႔ ေတာခိုသြားခဲ့ပါတယ္။
၁၉၄၈ ၾသဂုတ္လမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဦးေဆာင္တဲ့၊ ညီညြတ္ေရးေကာင္စီ ဖြဲ႔တယ္။ ဒီအထဲမွာ တပ္မေတာ္၊ ဆုိရွယ္လစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြ ပါတယ္။ ညီညြတ္ေရးေကာင္စီရဲ႕ အတြင္းေရးမွွဴးက ဦးသိန္းေဖျမင့္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ညီးညြတ္ေရးေကာင္စီက ဦးႏုရဲ႕ အုိင္စီအက္စ္ ဦးကာဇီ အစရွိတဲ့ ဗ်ဴရုိကရက္ေတြ အေျခခံၿပီး အစိုးရ ဖြဲ႔မယ့္ အစီအစဥ္ကုိ တားဆီးဖို႔ပါ။

အကယ္၍ ဦးႏုက အသာတၾကည္ လက္မခံဘူး ဆိုရင္ ညီညြတ္ေရးေကာင္စီက ပုန္ကန္ၿပီး အာဏာသိမ္းဖုိ႔ ၾကံစည္ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥကုိ ေတာထဲေရာက္ သခင္သန္းထြန္းတို႔ ဗကပ က လက္မခံတဲ့အတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ အေစာဆံုး စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းမႈ ျဖစ္မယ့္ေဘးက ေရွာင္လႊဲ ႏုိင္ခဲ့တယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။

၁၉၄၉ မွာ ဖဆပလ အစုိးရကုိ ပုန္ကန္တဲ့ ေကအင္ဒီအို ကဲ့သို႔ေသာ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးေတြ ဆက္တုိက္ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။

၁၉၅၁ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (၁၅)ရက္ေန႔မွာေတာ့ ABSU ကနဦး ဗကသ ညီလာခံကို ေခၚယူက်င္းပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ညီလာခံက ဗမာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ All Burma students Union (ABSU) ကုိ ဖ်က္သိမ္းလိုက္ၿပီး ABFSU လို႔ ေခၚတဲ့ All Burma federation of Students Union ဗမာႏုိင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (လက္ရွိ ဗကသမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္) ကို ေျပာင္းလဲ ဖြဲ႔စည္းလိုက္ၾကပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရန္ကုန္သကၠသိုလ္ အဝန္းအဝုိင္းမွာ ေက်ာင္းသားအုပ္စု (၂)ခုကြဲထြက္သြားပါတယ္။ တခုက PSF (Progressive Students Force) တုိးတက္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအင္အားစု ျဖစ္ၿပိီး၊ က်န္တခုက DSO (Democratic student’s Organization) ဒီမိုကရက္တpfေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ႔ ဆုိၿပီး ျဖစ္ၾကတယ္။

DSO ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ကို ဖဆပလ ဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ဇနီး ေဒၚႏြဲ႔ႏြဲ႔ရီတ႔ုိက ရပ္ခံေပးထားၾကတာျဖစ္လုိ႔ ဒီအဖြဲ႔ကုိ အစုိးရ လက္ကုိင္တုတ္၊ ေက်ာင္းသား ညီညြတ္ေရး ၿဖိဳခြဲသူေတြလို႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။

၁၉၅၃ မွာ ေအာက္တုိဘာ ေက်ာင္းတလပိတ္ေရး အေရးေတာ္ပံု ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး၊ ဖဆပလ အစုိးရလက္ထက္၊ တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာ စစ္တပ္ရဲ႕ ေသနတ္သံ ပထမဆံုး ထြက္ေပၚလာတဲ့ အေရးအခင္းပါပဲ။ ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလးက တုိးတက္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ အမ်ားအျပား ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ခံရ၊ ေက်ာင္းထုတ္ခံၾကရပါတယ္။ ဒီသပိတ္တုိက္ပြဲမွာ DSO ေက်ာင္းသားေတြ မပါဝင္ခဲ့ၾကပါဘူး။

ေအာက္တုိဘာ အေရးေတာ္ပံုအၿပီးမွာ ဦးသာဘန္း၊ ေမာင္လင္းယုန္ (ရွမ္းျပည္) စတဲ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ပါဝင္လာတဲ့အတြက္ တုိးတက္ေက်ာင္းသားမ်ားအင္အားစု (PFS) ကုိ ဖ်က္သိမ္းၿပီး၊ ‘တပ္ဦး’ လုိ႔ေခၚတဲ့ ရန္ကုန္သကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ညီညြတ္ေရးတပ္ဦး (Students United Front) SUF ကုိ ျပည္မနဲ႔ ျပည္နယ္ ကုိယ္စားျပဳၿပီး ဖြဲ႔စည္းလုိက္ပါတယ္။

သမဂၢေရြးေကာက္ပြဲေတြ အဆက္ဆက္ ဒီတပ္ဦးနဲ႔ DSO တုိ႔ဟာ အၿပိဳင္အဆုိင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၅၃ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားထု ေထာက္ခံမႈ မရေတာ့လုိ႔ DSO ဒီမုိကရက္တစ္ ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ႔ ရပ္ဆိုင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါတယ္။

‘စစ္ကုိမလိုပါ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသာ ေပးၾကပါ၊ စစ္ဆုိသည္မွာ အႏုတ္လကၡဏာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသာ အေပါင္းလကၡဏာ’ ျမတ္ေလးတုိ႔၊ စႏၵာခ်စ္ေဆြတိုုု႔ရဲ႕ ျပည္တြင္းစစ္ ဆန္႔က်င္ေရး ေတးသံေတြ တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွ ပ်႕ံႏွံ႔ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ တရုတ္ျဖဴ က်ဴးေက်ာ္မႈ အေရးအခင္းကလည္း ေပၚေပါက္လာခဲ့ျပန္ပါတယ္။

အဲဒီေခတ္ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး ေက်ာင္းသားသမဂၢ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ေရးဖြဲ႔ခဲ့တဲ့ ေမာင္သာရရဲ႕ ‘က်ဥ္တုပ္ခံဝံ့ မခံဝံ့’ ၊ သိန္းသန္းထြန္းရဲ႕ ‘အခ်စ္ဦးေလးရဲ႕ အခ်စ္ရူး’၊ နတ္ႏြယ္ရဲ႕ ‘အျပာနဲ႔ အဝါ’၊ ေက်ာ္ေအာင္ရဲ႕ ‘သမဂၢအလံေတာ္ေအာက္ဝယ္’ ၊ မင္းေက်ာ္ရဲ႕ ‘ငါတုို႔ေခတ္ႏွင့္ အၿပိဳင္’ ဝတၳဳႀကီးေတြကို က်ေနာ္ အမွတ္ရလာပါတယ္။

၁၉၅၆ မွာ ဖဆပလ ရဲ႕ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္တယ္။ အဲဒီမွာ ဖဆပလ ကုိ အတုိက္ခံလုပ္မယ့္ ‘ပမညတ’ ဆိုတာ ေပၚေပါက္လာပါၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း တကသ (၂၅) ႏွစ္ျပည့္ ေငြရတုသဘင္က်င္းပၿပီး၊ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ABFSU ရဲ႕ စတုတၳကြန္ဂရက္ ကုိ ေခၚယူက်င္းပခဲ့တယ္။

၁၉၅၆ မတ္လထဲမွာ သတၱမတန္း အစုိးရစစ္ စာေမးပြဲ ေမးခြန္း ေပါက္ၾကားမႈျဖစ္ၿပီး ဟယ္ရီတန္ အေရးအခင္း ေပၚေပါက္ ပ်႕ံႏွံ႔ သြားပါတယ္။ ဖဆပလ စစ္တပ္က ပစ္ခတ္ ႏွိမ္နင္းလုိ႔ စိန္႔ေပါေက်ာင္းသား ဟယ္ရီတန္ က်ဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဒီတုိက္ပြဲဟာ လြတ္လပ္ၿပီးေခတ္ ဖဆပလ လက္ေအာက္မွာ ေက်ာင္းသားေသြး ပထမဆံုး ေျမက်ရတဲ့ တုိက္ပြဲပါပဲ။

၁၉၅၆၊ ေအာက္တုိဘာ (၁၆)ရက္ေန႔မွာေတာ့ ဖဆပလ အစုိးရက ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားကုိ ရက္ေပါင္း(၃ဝ)အတြင္း ဖ်က္သိမ္းရမယ္လုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ျပန္လုိက္ပါတယ္။ ကုိလုိနီေခတ္မွာေတာင္ ၿဗိတိသွ်အစုိးရက တရားဝင္ ရပ္တည္ခြင့္ျပဳခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြကို ဖဆပလ အစုိးရက အခုလုိ လုပ္တာကို မေက်နပ္တဲ့အတြက္ တျပည္လံုးမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပ သပိတ္ေမွာက္ၾကပါတယ္။

၁၉၅၃ ေအာက္တုိဘာ သပိတ္ၿပီးရင္ အခု ၅၆ သမဂၢပိတ္ပင္္မႈ ဆန္႔က်င္ေရးသပိတ္ဟာ အစုိးရနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြအၾကား ဒုတိယအႀကိမ္ ထိပ္တုိက္ ရင္ဆုိင္မႈ ပါပဲ။ ဒီတုိက္ပြဲမွာလည္း တျပည္လံုးက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ အေျမာက္အမ်ား ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံရ၊ ေက်ာင္းထုတ္ခံၾကရပါတယ္။

ဒီလုိ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈၾကားကပဲ ေက်ာင္းသားသမဂၢဟာ ၁၉၅၈- ျပည္တြင္းစစ္ (၁ဝ) ႏွစ္ျပည့္မွာ ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း၊ ဒဂုန္တာရာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ေက်ာေဇာ တို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္းဂရက္ (ျမန္မာႏုိင္ငံ) နဲ႔ အတူ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆႏၵျပပြဲႀကီး ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီ ၁၉၅၈ မွာပဲ ဗကသ ပဥၥမ ကြန္ဂရက္က ထုန္ျပန္လုိက္တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲေရး၊ ဒီမုိကေရစီေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ပညာသင္ၾကားေရး ေၾကြးေၾကာ္သံေတြဟာ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြနဲ႔ အတူ လူထုထဲမွာ လႊင့္ပံ်ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ။

မူရင္း - လြတ္လပ္သည့္အာရွအသံ
http://yeyintnge.blogspot.com/2009/03/blog-post_4488.html