"သမီးဆႏၵအတုိင္း အမွ် မေ၀ေသးဘူး "

ကြ်န္ေတာ္တို ့တိုင္းျပည္မွာ လူယုတ္မာေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်တဲ့ အေပအေတေတြႀကီးစိုးေနေပမယ့္ သူ ့လိုသူရဲေကာင္းေတြလည္းအမ်ားႀကီးရွိေနေသးတယ္။ သူတို ့ေတြက လူယုတ္မာေတြကိုဖယ္ရွားျပီး တရားမွ်တမွဳနဲ ့လြတ္လပ္မွဳေတြကို ျမန္မာနိုင္ငံႀကီးအတြက္ ေဆာင္ႀကဥ္းေပးလိမ့္မယ္။

Monday, 21 September 2009 16:08 ဧရာဝတီ
E-mail Print

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမုိကေရစီရရိွေရး လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးကုိ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္က အၾကမ္းဖက္ ပစ္ခတ္ ၿဖိဳခြင္းခ့ဲေသာေၾကာင့္ ဆႏၵျပသူမ်ား ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ ေသဆုံးခ့ဲရသူ ရိွခ့ဲသည္။

ထုိစဥ္က ျဖစ္ရပ္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဓာတ္ပုံမွတ္တမ္းမ်ားထဲတြင္ အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္တေန႔ ျဖစ္ေသာ စက္တင္ဘာ ၁၉ ရက္ေန႔ ပစ္ခတ္မႈမ်ားေၾကာင့္ ေသဆုံးခ့ဲသူ ဆႏၵျပေက်ာင္းသူ မ၀င္းေမာ္ဦး၏ ဓာတ္ပုံမွာ အထင္ရွားဆုံး ဓာတ္ပုံမ်ားထဲတြင္ ပါ၀င္သည္။



မ၀င္းေမာ္ဦး၏ ဖခင္ျဖစ္သူ ဦး၀င္းၾကဴအား ဧရာ၀တီ သတင္းေထာက္ ဇာနည္မာန္က ဆက္သြယ္ၿပီး သမီးျဖစ္သူ ဆႏၵျပရာတြင္ ပါ၀င္ခ့ဲပုံ၊ သူႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ ဒဏ္ရာရ ေသဆုံးခ့ဲပုံ၊ မိသားစု၏ ခံယူခ်က္ စသည္တုိ႔ကုိ ေမးျမန္းထားပါသည္။

ေမး ။ ။ မ၀င္းေမာ္ဦးအတြက္ ႏွစ္ပတ္လည္ ဆြမ္းကပ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လုပ္ခြင့္ ရခဲ့ပါသလား။

ေျဖ ။ ။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေတာ့ လုပ္ခြင့္ရပါတယ္။ သူတို႔ အဖြဲ႔အစည္း ဘာညာေတာ့ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိေတာ့ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လို႔ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ ေနၾကတာပါ။ ေႏွာင့္ယွက္တာ ဘာညာေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း က်ေနာ္တို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့အခါမွာလည္း ဘာျပႆနာမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ မရွိဘူး ဆိုတာကလည္း ကိုယ့္ဆီလာတဲ့ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြကလည္း သမီးကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ လာလာၿပီးေတာ့ ဒီလိုပဲ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေျပာၾက ဆိုၾကတာေလ။

ေမး ။ ။ ႏွစ္တုိင္း ဆြမ္းကပ္ေပမယ့္ မ၀င္းေမာ္ဦး မွာခဲ့တဲ့ စကားတခြန္းေၾကာင့္ ဦးတို႔ အခုခ်ိန္ထိ သူ႔အတြက္ အမွ်မေ၀ဘူး ဆိုတာ သိရပါတယ္ရွင့္။

ေျဖ ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သမီးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုေလး ကိုင္ၿပီးေတာ့ ဒူးေလး ေထာက္ေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ပ္ခိုင္းတာမွာ သမီးက ေျပာတယ္ တဲ့၊ ငါ မ၀ပ္ဘူး၊ မ၀ပ္ဘူး။ ငါတို႔ ဒီမိုကေရစီ မရမခ်င္း၊ ငါတို႔ တခုခု ျဖစ္သြားသည့္ တိုင္ေအာင္ေတာင္မွ ငါတို႔ နာမည္ေခၚၿပီး အမွ်မေ၀ပါနဲ႔ဦး ငါတို႔ ဆက္ၿပီးေတာ့ တိုက္ပြဲ၀င္ေနဦးမယ္ တဲ့၊ အဲဒီလို ေျပာခဲ့တယ္ တဲ့၊ အဲဒီလိုပဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီကေန က်ေနာ္တို႔က ၾကားခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မိဘေတြ အေနနဲ႔ သူတို႔ ေတာင္းထားတဲ့ဟာ မရမခ်င္း၊ ေနာက္ သူ႔ဆႏၵအရ ယေန႔အထိ ၂၁ ႏွစ္ အထိတိုင္ကို သူ႔နာမည္ ေခၚၿပီးေတာ့လည္း က်ေနာ္ လံုး၀ သူ႔အတြက္ အမွ် မေ၀ဖူးေသးပါဘူး။ သူတို႔ ေတာင့္တတဲ့ အေနအထား ရလာၿပီ ဆိုမွသာလွ်င္ သူ႔အတြက္ သူ႔နာမည္ကို အားရပါးရႀကီး ေခၚၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ အမွ်ေ၀မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။

ေမး ။ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၁ ႏွစ္က အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ဦးမွတ္မိသေလာက္ ေျပာျပေပးပါရွင္။

ေျဖ ။ ။ အဲဒါေတြက ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။ သူက မဟုတ္မခံစိတ္ ရိွတယ္။ အဲဒီေန႔တုန္းက မနက္ပိုင္းက သူ႔ကို က်ေနာ္တို႔ မိဘေတြကလည္း တားတာေပါ့။ အဘိုးေတြ အဘြားေတြကလည္း တားတယ္။ သမီး ဒီေန႔က သိပ္ အေျခအေန ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မသြားရင္ ေကာင္းမယ္ ဆိုေတာ့ သူက ဘိုးဘုိးႀကီး တဲ့ သမီးတို႔က ေက်ာင္းမွာ ဆိုလို႔ရွိရင္ အမာခံေတာင္ မဟုတ္ဘူး တဲ့ေလ၊ အေသခံပါ တဲ့။ အဲဒီေတာ့ သမီးတို႔ မသြားလို႔ မရဘူး၊ ေနာက္ေတာ့လည္း သူက လူႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ မသြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ သမီး သြားရမယ္ တဲ့။ သြားရင္လည္း သမီး မ်က္ႏွာျပ႐ံုတင္ပါပဲ တဲ့။ ၿပီးရင္ သမီး ျပန္လာမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္သြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ ေျပာၾက ဆိုၾကရင္းနဲ႔ သူလည္း စိတ္၀င္စားၿပီးေတာ့ ပါသြားတယ္ေပါ့။

ပါသြားေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံု ကိုင္ထားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူပါသြားၿပီး ခ်ီတက္သြားၾကေတာ့ အဲဒီက အျပန္၊ အျပန္မွာ မဟာဗႏၶဳလလမ္းအတိုင္း သူတို႔ ၀င္တယ္။ ၀င္ၿပီးေတာ့ ဘုရားလမ္းက်ေတာ့ ျပန္ဆင္းတယ္။ ကုန္သည္လမ္းကေန ျပန္ပတ္တဲ့အခါ အဲဒီ ေထာင့္နားမွာ မီးပြိဳင့္ရွိတယ္။ အဲဒီနားမွာ သူတို႔ အပစ္ခံရတာ။

ပထမ သူတို႔ စပစ္တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ေအာက္ပိုင္းကို သူတို႔ ပစ္တာေပါ့၊ ဒူးေအာက္ပိုင္းကို သူတို႔ ပစ္တာ။ အဲဒီမွာ သူက ဘယ္ေျခသလံုးကို အရင္ ထိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တခါ ထပ္အပစ္မွာ ဘယ္ေပါင္ကိုပဲ ထပ္ထိတယ္။ ဒူးကိုထိေတာ့ သူက ဓာတ္ပံုနဲ႔ ကိုင္ၿပီးေတာ့ ေခြက်သြားတယ္။

သမီးနဲ႔ အတူတူ ခ်ီတက္တဲ့ ကေလးေတြက ေျပာျပတယ္။ သူေခြက်သြားေတာ့ သူ႔ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းက “ဟဲ့ ၀င္းေမာ္ဦး ၀ပ္၊ ၀င္းေမာ္ဦး ၀ပ္” ဆိုေတာ့ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံု ကိုင္ထားတဲ့ အတြက္ ငါ ၀ပ္လိုက္လို႔ရွိရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံု က်မယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒို႔အဖြဲ႔ပါ က်မယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ သူက မ၀ပ္ဘဲနဲ႔ ေနာက္တခါ ထပ္အပစ္မွာ ညာလက္ေမာင္းကို ၀င္ၿပီးေတာ့ ေဖာက္ၿပီးေတာ့ ရင္ထဲကို ၀င္သြားတာ တဲ့။

ေနာက္ ၁၂ နာရီ ခြဲေလာက္ေတာ့မွ လိုက္ကယ္တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြက သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ “ဦး သမီးကို ကယ္ပါ” ဆိုၿပီးေတာ့ သမီးက ေျပာတယ္တဲ့။ ေျပာေတာ့ အခု ဓာတ္ပံုထဲမွာ ပါလာတဲ့ မ ေနတဲ့ ဆရာ၀န္က က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာၿပီးေတာ့ ေျပာျပတာ။

သူ႔ကို ေတြ႔တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက သူ အသက္ရွိေသးတယ္။ ဒီလိုဒီလိုပဲ က်ေနာ့္ကို ကယ္ပါ ဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ေဆး႐ံုေရာက္တဲ့ အထိ သူတို႔လည္း ပို႔ေပးၾကပါတယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့လည္း ေဆး႐ံုက က်ေနာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ဘာေတြက်ေတာ့လည္း သူကုိယ္တိုင္ပဲ ေပးတာ တဲ့။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္ဆီ ဖုန္းေရာက္ေတာ့ ႏွစ္နာရီခဲြ၊ သံုးနာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္တို႔လည္း ဘယ္လိုမွ သြားလို႔ မရဘူး။ လမ္းေတြကလည္း အကုန္လံုး ပိတ္ကုန္တာ။ သံဆူးႀကိဳးေတြနဲ႔ပိတ္ ဘာညာနဲ႔ အတားအဆီးေတြ ရွိေနတာ။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ရယ္၊ က်ေနာ့္ ေယာက္ဖရယ္၊ အကို၀မ္းကြဲ တေယာက္ရယ္ က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္က တေယာက္က ဆိုင္ကယ္နဲ႔ သြားတယ္။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္က စက္ဘီးနဲ႔ သြားတယ္။ သံဆူးေတြ မ၊ တိုင္ေတြဖယ္နဲ႔ ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့ သံုးနာရီခြဲ၊ ေလးနာရီ မတ္တင္းေလာက္ ရွိၿပီ။ သူ႔ကို လိုက္ရွာေတာ့ 3-4 ward မွာ တင္ထားတယ္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီကို သြားရွာတာ မေတြ႔ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေဆး႐ံုက ဒိျပင္ ward ေတြမွာ သြားရွာေတာ့ အဲဒီေတြမွာလည္း မရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒါဆို အေရးေပၚဌာနကို ထပ္ေမးဦးမယ္ ဆိုၿပီး သြားေမးေတာ့ သူ႔ကို ခြဲစိတ္ေပးတဲ့ ဆရာ၀န္နဲ႔ သြားေတြ႔တယ္။ သူက အသည္းအသန္အခန္းထဲမွာ ရွိပါတယ္၊ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ တင္ခဲ့တာပါ ဆိုေတာ့မွ က်ေနာ္က 3-4 ward ကို ျပန္သြားၿပီးေတာ့ အသည္းအသန္အခန္းထဲကို သြားၾကည့္ေတာ့မွ သမီးကို က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ရတယ္။

ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သမီးကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးႀကီး၊ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားတယ္။ ပါးစပ္မွာလည္း ေအာက္စီဂ်င္ေတြ ေပးထားတယ္။ ခြဲစိတ္ထားေတာ့ သူ သတိမရေသးဘူး။ အဲလိုနဲ႔ပဲ အဲဒီ ညေနမွာပဲ သူဆံုးသြားတာ။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔လည္း စကား မေျပာလိုက္ရဘူး။ သူဆံုးတဲ့အထိကို က်ေနာ္တို႔ မိဘေတြ ဘယ္သူေတြ ဘယ္၀ါေတြ လာတယ္ ဆိုတာ မသိသြားလိုက္ရရွာဘူး။ သူက ၁၉၇၂ ခု ေအာက္တုိဘာ ၁၅ ရက္ေန႔မွာ ေမြးတာ။ သူဆံုးတုန္းက ၁၆ ႏွစ္ေပါ့။ သူသာ ရွိေနေသးရင္ အခု ၃၇ ႏွစ္ေပါ့။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔မေအ သူ႔အဘြားေတြက ၀ိုင္းေမးၾကတာ။ မေျပာရက္ေပမယ့္ မေျပာလည္း မျဖစ္ဆုိေတာ့ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာရတာေပါ့။ စိတ္မေကာင္းတာက လြဲလို႔ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲေနာ္။

သူ႔ေက်ာင္း အလက (၄) ၾကည့္ျမင္တိုင္ေက်ာင္းက ခ်ီတက္တဲ့သူေတြထဲက ၁၇ ေယာက္ ထိတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ၃ ေယာက္က ေသသြားတယ္။ ေယာက်ၤားေလး ႏွစ္ေယာက္ရယ္ သမီးရယ္ေပါ့။ ေယာက်ၤားေလး ႏွစ္ေယာက္မွာ တေယာက္ဆိုရင္ ၁၅ ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေနရာမွာတင္ ေသသြားၾကတာ။ အဲဒီတုန္းက ေဆး႐ံုမွာ ဒဏ္ရာရတဲ့သူေတြ ဆိုတာလည္း အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကေလးေတြ နာလို႔ ေအာ္ၾကဘာၾကနဲ႔ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သမီးေဇာက ရွိေနေတာ့ က်န္တာေတြ ဘာမွ အေလးမထားမိေတာ့ဘူး။

ေမး။ ။ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ မ၀င္းေမာ္ဦးကို ဆရာ၀န္ႏွစ္ေယာက္က သယ္လာတဲ့ပံုကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ဦး ဘယ္လိုခံစားရလဲဆိုတာေလး ေျပာျပေပးပါလားရွင္။

ေျဖ။ ။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ အဲဒီပံုေလးက … စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ …။ သမီးကေတာ့ သူ႔ကံကိုက ဒီလိုပဲ ပါလာတာ။ ဒီေလာက္အသက္အရြယ္ပဲ ေနရမယ္လို႔ ျဖစ္လာတာပဲ ဆိုေတာ့ေလ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သမီးအတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ က်ေနာ့္အေမ၊ သမီးရဲ႕အဘြား ဆိုရင္လည္း အခု ၈၆ ႏွစ္ရွိေနၿပီ။ အေမက ဟိုးအရင္က ဖဆပလတို႔ ပမညတ တို႔မွာသူက လႈပ္ရွားခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူ႔ဘြားေအေသြး ပါလို႔ပဲ ဒီလိုစိတ္ရွိလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ သူ႔အဘြားကေလ ၂၀၀၇ တုန္းက သံဃာေတြနဲ႔ လိုက္ပါေသးတယ္။ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ကမ္းနားေစ်းကေနၿပီးေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္သြားတာ ကမၻာေအး လမ္းဆံုအထိ လိုက္သြားေသးတာ။ အခုလည္း သမီးအတြက္ သူပဲ ကမကထ လုပ္ေပးေနတာ။ က်ေနာ္တိုု႔ကေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ ႏိုင္ငံေရး ဘာညာလည္း နားလည္း မလည္ဘူး၊ ၀င္လည္း မပါခဲ့ဘူးေပါ့။

ေမး။ ။ မ၀င္းေမာ္ဦးတို႔ လက္ထက္ကတည္းက အေျခအေနေတြနဲ႔ အခု လက္ရွိ ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြအေပၚ ဘာမ်ား ေျပာခ်င္ပါသလဲရွင္။

ေျဖ။ ။ အခုလက္ရွိ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြ ဆက္လက္ၿပီးေတာ့လည္း သူတို႔ ေတာင္းထားတဲ့၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ဆံုးသြားတဲ့သူေတြရဲ႕ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးပါလို႔ပဲ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။
http://www.irrawaddy.org/bur/index.php?option=com_content&view=article&id=1841:2009-09-21-09-14-17&catid=4:interview&Itemid=10