ေရႊ၀ါေရာင္ ေမာ္ကြန္းအစ ပခုကၠဴ က

၂၆ . ၉ . ၂၀၀၉ ( စေနေန႕) ၊ ဇာနည္ (ပခုကၠဴ)

က်ေနာ္ဟာ ဧရာဝတီနဲ႔ ခ်င္းတြင္းျမစ္ ျမစ္ႏွစ္မႊာဆံုတဲ့ ေအာက္ဘက္နားက ဧရာဝတီျမစ္ရဲ႔ အေနာက္ဘက္ကမ္း ကမ္းျမိဳ႕ေတာ္လို႔ တင္စားေခၚေဝၚတဲ့ ျမိဳ႔ေလးကပါ။ စက္တင္ဘာ သံဃာလႈပ္ရွားမႈ စတင္ျမစ္ဖ်ားခံရာ ပခုကၠဴျမိဳ႕ ဆိုရင္ေတာ့ လူသိပိုမ်ားမွာပါ။

က်ေနာ္တို႔ ပခုကၠဴဟာ အေရာင္းအဝယ္ အခ်က္အျခာက်တဲ့ ေနရာတခုျဖစ္တဲ့အျပင္ စီးပြားေရးလည္း ဖြံျဖိဳးျပီး မႏၱေလးၿပီးရင္ ဗုဒၶသာသနာ ေနလိုလလို ထြန္းကားတဲ့အရပ္ပါ။ တန္ခိုးႀကီး ဘုရားေတြျဖစ္တဲ့ သီဟိုဠ္ရွင္၊ ကမၻာေက်ာ္ တံကဲရွိတဲ့ ေရႊကူဘုရား၊ ေဖါင္ေတာ္ဦးနဲ႔ ျမစ္ကမ္းနေဘးက သာယာတင့္တယ္စြာ သပၸါယ္တည္ရွိေနတဲ့ ေရႊမုေ႒ာဘုရားတို႔ဟာ ပခုကၠဴရဲ႔ က်က္သေရေဆာင္ေတြပါ။

စီမံသူ ဦးဘုိးလွဲ႔ဆိုတဲ့ စာတန္းေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ရတဲ့ မဟာဝိဇယာရာမ ပါဠိတကၠသိုလ္ အေရွ႔တိုက္မွာ စာသင္သားသံဃာ ၆ဝဝ ေက်ာ္၊ အဂၤလန္နိုင္ငံက ေဂးလက္အင္ဂြၽန္စတင္ လီမီတက္က လာေဆာက္ေပးတဲ့ နာရီစင္ႀကီးရွိတဲ့ မဟာဝိသုတာရာမ ပါဠိတကၠသိုလ္၊ အလယ္တိုက္မွာ စာသင္သား တေထာင္ေက်ာ္၊ ေနာက္ သာသနာ့ ဝိပုလာရာမ ပါဠိတကၠသိုလ္လို႔ေခၚတဲ့ အေနာက္တိုက္မွာ စာသင္သား ၂ဝဝ ေက်ာ္နဲ႔ သာသနာ ျပန္‹ပြားေအာင္ ဗုဒၶသာသာနာကို လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေနၾကတဲ့ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က သံဃာေတာ္ ေတြစာဝါ လိုက္ေနတဲ့ ေနရာႀကိီးေတြ ရွိတယ္ဗ်ာ။


ဒီလို ပရိယတ္တင္ မဟုတ္ဘူး၊ ပရိပတ္ေတြပါ နည္းေပးလမ္းျပေနတဲ့ မိုးကုတ္ရိပ္သာလို၊ မဟာစည္ရိပ္သာတို႔လုိ ကမၼဌာန္း ဘဝနာ နည္းေပးတဲ့ ရိပ္သာေတြလည္း အမ်ားႀကီးဗ်။ သီလရွင္ေတြအတြက္ စာဝါပို႔ခ်ေနတဲ့ ေက်ာင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ပရိယတ္ဘက္မွာ စာဝါလိုက္မယ္ဆိုရင္ ပခုကၠဴ စာခ်နည္းကို မသင္ဘူးတဲ့ ဘုန္းႀကီးဟာ ပညာစံုတယ္လုိ႔ ဆိုမရဘူးလို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ မိန္႔ခဲ့တာ ၾကားဖူးပါရဲ႔။ အမရပူရ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္၊ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အရွင္ ဇနကာဘိဝံသ
ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ တဘဝသာသနာ ေထ႐ုပၸတိမွာ ပခုကၠဴဟာ သာသနာထြန္းကားေၾကာင္းနဲ႔ ဒကာဒကာမေတြက သံဃာေတာ္ေတြကို ၾကည္ညိဳရာမွာ အထူးအားရမိေၾကာင္း ဖတ္ဖူးခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒီလိုလွတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းေလးကို ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔က အေရာင္ဆိုးခဲ့တာကေတာ့ အာဏာအတြက္ သာသနာကြယ္ခ်င္ ကြယ္ပေလ့ေစဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ လုပ္ရက္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုပ္ရပ္ေတြကို က်ေနာ့္ မ်က္စိထဲ၊ နားထဲ ဘယ္ေတာ့မွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ အရိုးခံစိတ္ရင္းေကာင္းျပီး ခႏၱီပါရမီလည္း ေတာ္ေတာ္ရွိၾကတယ္ ေျပာရမလား။ မဆလ ၊ နအဖ က အကြက္ခ် ဖ်က္ဆီးေျခာက္လွန္႔ထားလို႔ မႏိုင္လို႔ သီးခံေနၾကတယ္ဆိုရမလား၊ က်ေနာ္ ၈ တန္း က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၈၈ ေနာက္ပိုင္း လူထုအမ်ားစုပါတဲ့ အံုၾကြမႈ မျဖစ္ခဲ့ဘူးဗ်။

ျဖစ္မယ့္ျဖစ္ေတာ့လည္း ၾသဂုတ္လလယ္မွာ နအဖ က ေလာင္စာဆီေစ်း အဆမတန္ တက္လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ႀကိမ္မီးအံုးသလို ခံစားေနရတဲ့ မီးက ထေတာက္ေတာ့တာပါပဲ။

ၾသဂုတ္လ ၂၂ ရက္ကို တိုုက္ပြဲဆင့္ေခၚခဲ့တဲ့ ကိုထင္ေက်ာ္၊ ေလာင္စာဆီေစ်း က်ဆင္းေရးအတြက္ ခ်ီတက္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ အကိုႀကီး ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔ ၈၈ ေက်ာင္းသားေတြ လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာ အဖမ္းခံခဲ့ရပါၿပီ။ ပခုကၠဴသံဃာထုက လူထုရဲ႔အေျခအေနကို သူတို႔အသိဆံုးဆိုေတာ့ စက္တင္ဘာလ ၅ ရက္မွာ သံဃာ ၅ဝဝ ေက်ာ္ေလာက္ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ လူထုအတြက္ ေမတၱာပို႔ဖို႔ ေက်ာင္းအသီးသီးကေန ၾကြခ်ီၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ဆိုင္ကယ္တစီးနဲ႔ ပတ္လာေတာ့ တပ္မ ၁ဝ၁ က ဗ်ဴဟာမွဴးနဲ႔ ခမရ ၂၃၅ က တပ္ရင္းမွဴး အပါအဝင္ တပ္သား ၂ဝ ေလာက္ ပခုကၠဴျမိဳ႔လယ္လို႔ ဆိုရမယ့္ ေဆး႐ံု ၂ ႐ံုအၾကားက မီးပြိဳင့္လမ္းဆံုမွာ ေက်ာခ်င္းကပ္ျပီး ဘုန္းႀကီးေတြ အလာကို ေစာင့္ေနတာကို အထိတ္တလန္႔ ျမင္လိုက္ရပါတယ္။

ဒါကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဟာ သံဃာေတြရွိတဲ့ဆီ အေျပးသြားေလွ်ာက္တင္ေတာ့ သံဃေခါင္းေဆာင္ တပါး မိန္႔ၾကားခဲ့တာကို အသဲထဲ စြဲနစ္ဝင္ခဲ့ရပါတယ္။

'ဒကာ က်ဳပ္တို႔က ေမတၱာနဲ႔ ျပည္သူအတြက္ ေမတၱာပို႔တာ အျပစ္လား၊ သူတို႔ကို ေမတၱာနဲ႔ပဲ ျဖတ္ေက်ာ္မယ္။ ဦးဇင္းတို႔ မေၾကာက္ဘူး။ ဆက္ၾကြမယ္' တဲ့။

ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ေဘးက လက္အုပ္ခ်ီေနတဲ့ ျပည္သူေတြ လက္ခုပ္တီးလိုက္တာ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ပါပဲ။ ပရိသတ္ကလည္း လမ္းကို ညြတ္ေနတာပဲ။

သံဃာေတာ္ေတြကလည္း ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဘုရားရွင္ ရဟန္း ၅ဝဝ နဲ႔ ၾကြခ်ီလာသလိုကို စိတ္ထဲျမင္ေယာင္လိုက္မိတယ္။ သံဃာတန္းႀကီး ၾကြခ်ီတာဆံုးမွ က်ေနာ္လည္း သမီးပါတာကို အမွတ္ရျပီး အိမ္ကို အေျပးျပန္ပို႔ျပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ျပန္လာပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေသနတ္သံ ၂ ခ်က္ေလာက္ ၾကားေတာ့ ထိတ္ျပာျပီး ဦးဇင္းေတြဆီ အေရာက္ေျပးတဲ့အခါ လမ္းေပၚမွာ ဘုန္းႀကီးစီးဖိနပ္ေတြ က်ဲျပန္႔ေနပါျပီ။

စစ္သားေတြက လမ္းေဘးမွာ ရပ္ၾကည့္တဲ့ လူေတြကို လိုက္ရိုက္ေနပါတယ္။ အထင္းသား ျမင္ရတာပါ။ ျဖစ္တဲ့ေနရာက အေရွ႔တိုက္နဲ႔နီးေတာ့ အေရွ႔တိုုက္ထဲကို သံဃာေတြ ဝင္ေျပးၾကတာေပါ့။ ဘယ္ကိုယ္ေတာ္ေတြ အဖမ္းခံရလဲ၊ ဘာေတြျဖစ္သလဲ ေမးေတာ့ ကိုယ္ေတာ္တပါးက ‘ဒကာေရ ... ႏိုင္ငံေတာ္သံဃနာယက အဖြဲ႔ဝင္ ဦးေတေဇာ ေရာက္လာျပီး က်ဴပ္တို႔ကို ဒီေကာင္ ဖမ္းဖမ္းနဲ႔ ေျပာေတာ့ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနတုန္း စစ္သားေတြက ၾကဳိးနဲ႔ ပစ္ဖမ္းတာပဲ။ က်ဳပ္ကို အခု အေနာက္တိုက္ လိုုက္ပို႔စမ္းပါ။ ေက်ာင္းက က်န္တဲ့ သံဃာေတြကို စိုးရိမ္တယ္’ ဆိုလို႔ ဖိနပ္မပါတဲ့ ဦးဇင္းကို အေနာက္တိုက္ လိုက္ပုိ႔ရပါတယ္။ လမ္းမွာ ဦးဇင္းေျပာတာက ...

'ဒကာရာ ဦးဇင္းတို႔က အိမ္ေတြ ဝင္ထြက္ ဆြမ္းခံေနေတာ့ ဒကာေတြ အေျခအေန သိတယ္။ အရင္က ၅ အိမ္ေလာက္ ဆြမ္းခံရင္ က်ဳပ္တို႔ သပိတ္ျပည့္ျပီ။ အခု ၁၅ အိမ္ေလာက္ခံမွ တပါးစာ ဝ ႐ံုေလာက္ရွိတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ေခါင္းရိတ္ဖို႔ ဓားတေခ်ာင္းေတာင္ အပိုမဝယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဒါ ဒကာေတြ မြဲေနျပီဆိုတာ က်ဳပ္တို႔သိလို႔ ေမတၱာပို႔ တာပါ။ က်ဳပ္တို႔မွာ အျပစ္ရွိသလားဗ်ာ' တဲ့။

မ်က္ရည္ မဆယ္ႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္က မ်က္ရည္လြယ္တတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ ျပန္လွည့္လာရင္း ေက်ာင္းတိုက္ေတြ ဝင္ၾကည့္တယ္။ ဘယ္ကိုယ္ေတာ္ ပါသြားတယ္၊

ပ်ံေတာ္မူတယ္ဆိုတဲ့ ေကာလာဟလ သတင္းေတြေၾကာင့္ ေဆးရံုုေျပး၊ ရင္ခြဲရံုေျပးၾကည့္တယ္။ မရွိပါဘူး၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းတိုင္း လိုက္ေမးေတာ့ ၁ဝ ပါး အဖမ္းခံရသလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ျဖစ္ေနေရာ။ ေနာက္ ညေနက် ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကို အာဏာပိုင္ဆိုသူေတြက အလက (၃) ေက်ာင္းထဲ ပင့္ျပီး ေဆြးေႏြးတယ္။

ဆရာေတာ္ေတြ ေတာင္းဆိုမႈေတြေၾကာင့္ ဖမ္းထားတဲ့ သံဃာေတြ ျပန္လြတ္ခဲ့တယ္။ ျပန္ၾကြလာတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေလွ်ာက္ထားၾကည့္ေတာ့ ၃ ပါး အဖမ္းခံထားရတာ ျပန္လႊတ္ေပးျပီဆိုလို႔ ဒီကိုယ္ေတာ္ေတြကို ဘယ္လိုေနလဲ ေမးၾကည့္ရတယ္။

ေရဒီယိုေတြမွာ ကာယကံရွင္ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ကိုယ္တိုင္ မိန္႔ခဲ့တာကို ခင္ဗ်ားတို႔ နားေထာင္ခဲ့ရင္ သိမွာပါ။ က်ေနာ္လည္း မီဒီယာေတြမွာ အျဖစ္မွန္ေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။

က်ေနာ္ မခံႏုိင္လြန္းလို႔ ေတာ္ေတာ္ကို ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဖမ္းခံ အႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတဲ့ ဦးဇင္းေတြျဖစ္တဲ့ ေဗာဓိမ႑ိဳင္ေက်ာင္းက အရွင္ စႏၵိမာ၊ အေနာက္တိုက္က အရွင္ပညာစကၠနဲ႔ အရွင္ပညာနႏၵ၊ သူတို႔ ပ်ံေတာ္မမူေသးပါဘူး၊ အခု ေမးရင္လည္း ရပါေသးတယ္။ သူတို႔ကို ႏိွပ္စက္ခဲ့တဲ့သတင္းကို နိုင္ငံေရး တက္ၾကြသူေတြနဲ႔ မီဒီယာေတြ ေပါင္းျပီး လုပ္ႀကံဖန္တီးတယ္ဆိုတာ နအဖ က ေျပာခဲ့တယ္။ ဟုတ္၊ မဟုတ္ လွမ္းေမးၾကည့္ေလ။

ဦးဇင္းေတြက ႀကံ့ဖြံ႔အတြင္းေရးမွဴး လွဝင္းႏိုင္က ‘ဟုိထဲမွာ ၂ ေကာင္ပုန္းေနတယ္၊ ဖမ္းဖမ္း’ ဆုိၿပီး ေျပာခဲ့တယ္။ ႏွစ္တစ္ ခင္ေမာင္ဝင္းဆိုတဲ့ လူမိုက္ကလည္း ငါတို႔ကို ဝင္ရိုက္တယ္။ စစ္သားေတြကလည္း ေသနတ္ဒင္နဲ႔ထုတယ္။ ဒါေတြျပီးမွ ရဲစခန္းထဲ လူဝတ္လဲျပီး၊ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည့္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မုသား မပါပါဘူးဗ်ာ။

က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ၿငိမ္ေရးကို မေႏွာင့္ယွက္ခဲ့ပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ သူတို႔ဘာသာ ေမတၱာပို႔ၾကြခ်ီိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို ဓာတ္တိုင္မွာ ၾကိဳးတုတ္ၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ ႐ိုက္ခဲ့လို႔ ဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာပါ။

ေနာက္ေန႔ မနက္မွာ တိုင္းသာသာနာေရး ဦးစီးနဲ႔ ခရိုင္အဆင့္ဆင့္က တာဝန္ရွိသူေတြဟာ စာသင္တိုုက္ေတြကို ဝင္ျပီး လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ မပါဖို႔ ဝင္ေလွ်ာက္ေတာ့တာပဲ။

ဒီမွာတင္ ေလာေလာလတ္လတ္ ခံထားရတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြက မေက်နပ္လို႔ အလယ္တိုုက္အေရာက္မွာ ဝန္းတံခါးပိတ္ၿပီး အာဏာပိုင္ ၁၃ ေယာက္ကုိ ဖမ္းလိုက္တယ္။ သူတို႔စီးတဲ့ ကားေတြ မီးရွဳိ႕ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ ဒါ က်ေနာ္ေတာ့ လူငယ္အေတြးနဲ႔ မမွားဘူးပဲ ထင္တယ္။ ဒီသတင္းေတြ က်ေနာ့္ကို မီဒီယာက ေမးေတာ့ အမွန္အတိုင္း အကုန္ေျပာျဖစ္တယ္။

အဲဒီမွာတင္ ဇာတ္လမ္းစေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။ ၇ ရက္မနက္ခင္းပုိင္း က်ေနာ္ သြားရာေနာက္ ၾကြက္တေကာင္ဟာ တေကာက္ေကာက္နဲ႔ လိုက္ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္ သိလိုက္ျပီ၊ ကြိဳင္ေတာ့မယ္ဆိုတာ။ အိမ္မျပန္ရဲေတာ့ဘူး။ ညေနခင္း လိုအပ္တဲ့ အဝတ္အစားနဲ႔ ပိုက္ဆံကို အိမ္ကေန ကပ်ာကရာ ဝင္ယူျပီး ေအးျမတဲ့ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ သံဃာရိပ္မွာ ခိုလႈံေနရေတာ့တာေပါ့။ စကားလံုး လွေအာင္ ေရးတာေပါ့ဗ်ာ။ အဖမ္းခံရမွာ ေၾကာက္လို႔ ေၾကာက္ေခ်းပါတာ၊ ေျပးတာပါပဲ။ ၅ ရက္ေန႔က အကႌ်ၾကယ္သီးျဖဳတ္ျပီး လမ္းလယ္ေခါင္မွာ ‘ပစ္ခ်င္ရင္ ငါ့ ပစ္ကြာ၊ မေျပးၾကနဲ႔’ လို႔ ကုန္းေအာ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အသံကိုေတာင္ ျပန္ၾကားျပီး ရွက္မိပါရဲ႔။ ၇ ရက္ေန႔ညမွာပဲ ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ နီးစပ္တယ္လို႔ယူဆျပီး အျပစ္မရွိတဲ့ ဦးသန္႔ရွင္း ၊ ဦးေနလ ၊ ဦးစိန္လင္း ၊ ဦးသာေအာင္ တို႔ကို ဖမ္းဆီးျပီး သရက္ေထာင္ မွာ ၂ ႏွစ္ကေန ၉ ႏွစ္ထိ ေထာင္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ခိုင္းလို႔လုပ္ရတဲ့ ႏွစ္တစ္ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ထိုးေက်ြးတာခံရျပီး သရက္ေထာင္မွာ ေထာင္ ၂ ႏွစ္အျပစ္ေပးထားပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ပုန္းေနျပီး သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ ဘာဆက္လုပ္မလဲ တိုင္ပင္ရပါတယ္။ တႏိုင္ငံလံုးက သံဃာေတြကလည္း ပခုကၠဴသံဃာေတြကို ေက်နပ္ေအာင္ ေတာင္းပန္၊ မေတာင္းပန္ရင္ ပတၱနိကုဇၨန ကံေဆာင္မယ္ေပ့ါ။ ဒါကို အာဏာက လြဲျပီး ဘာမွ ေသာက္ဂရုမစိုက္တဲ့ ငမိုက္သားေတြက မေတာင္းပန္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ တႏိုင္လံုး စက္တင္ဘာ ၁၈ မွာ ေရႊဝါေရာင္လို႔ ကမၻာကသိတဲ့ သံဃာလႈပ္ရွားမႈႀကီး ေပၚလာရေတာ့တာပါပဲ။

က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ေျမလွန္ရွာေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြအျပင္ ညပိုင္းမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ဝင္စီးမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးေတြကို မထိေစခ်င္တာေရာ၊ ကိုယ္တိုင္လည္း ေၾကာက္တာေရာေၾကာင့္ ေျပးမိေျပးရာ ေျပးရင္းကေန အိႏၵိယကို ေရာက္ခဲ့ရတာပါပဲဗ်ာ။

ဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္မိတဲ့ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိဘူး၊ က်ေနာ္ေတာ့ ေသြးဆူေနေသးတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္လို ပုန္းေအာင္းေနရတဲ့ ပခုကၠဴက ဦးဇင္းေလးေတြ ရွိေသးတယ္။ ေတြ႔မ်ား ေတြ႔ခဲ့ရင္ က်ေနာ္ ဒီက ေစာင့္ေနပါတယ္လို႔။ ပခုကၠဴမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဦးဇင္းေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြကိုေတာ့ ေျပာခ်င္တာ တခုရွိတယ္။ က်ေနာ့္ႏိုင္ငံေရးအဆင့္ မူၾကိဳအဆင့္မွာပဲ ရွိပါေသးတယ္။ မွားရင္ ခြင့္လႊတ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္အေမနဲ႔ အတူေနခ်င္တယ္။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ စစ္အာဏာရွင္ ရွိေနေသးသေရြ႕ သားတကြဲ မယားတကြဲ ဒုကၡ၊ မိဘမဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ မတရား ေစာ္ကားခံရတာေတြ၊ ဖိႏွိပ္ခံရတာေတြ ရွိေနဦးမွာ မလြဲပါဘူး။

ဒါေတြ ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားေအာင္ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြမွာပဲ တာဝန္ရွိပါတယ္။ လူဦးေရ သန္း ၅ဝ ေက်ာ္တဲ့ ျပည္သူက လက္တဆုပ္စာ အာဏာရွင္ကို မႏုိင္ဘူးဆိုတာ ရာဇဝင္႐ိုင္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ ခ်ိနဲ႔သူကို ေဖးကူ၊ အားနည္းသူကို လက္တြဲ၊ စည္းလံုးညီညာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာသာသာသနာအတြက္ အျမန္ တိုုက္ပြဲဝင္သြားၾကပါစို႔လို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။

မႀကာခင္လာေတာ့မဲ့ တဖက္သတ္က်င္းပမဲ့ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကို ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ အျပတ္ျဖတ္သင့္ပါတယ္။

၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ က်ေနာ္ မဲမေပးခဲ့ရေပမဲ့ တကယ္ သန္႔ရွင္းတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္လို႔ အနိဳင္ရပါတီ အန္အယ္လ္ဒီဟာ အနိဳင္ရျပီးသူျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ လက္ရွိ အာဏာရွင္ေတြ ညိွနိဳင္းျပီး တုိင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ မလုပ္မခ်င္း က်ေနာ္တို႔ ဆက္တိုက္ရမွာပါပဲ။

ေခတ္အဆက္ဆက္က အာဏာရွင္တိုက္ပြဲေတြမွာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ အာဇာနည္ ရဲေဘာ္အေပါင္း၊ စက္တင္ဘာ သံဃလႈပ္ရွားမႈအတြင္း က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူအေပါင္းနဲ႔ ေထာင္တြင္း အက်ဥ္းခ်ခံထားရတဲ့ ရဲေဘာ္အေပါင္းကို ဒီေဆာင္းပါးနဲ႔ ဦးညႊတ္အေလးျပဳလိုက္ပါတယ္။

ဇာနည္ (ပခုကၠဴ)

http://www.hanthawaddy.org/2009/09/blog-post_26.html