ေမခလာလည္းမကယ္နိုင္

ေမာ္လဒိုက္မွာ ေပ်ာ္ပိုက္မယ္ထင္လို႔
ရန္ကုန္သားတာေတ။ ။ဧရာ၀တီ
ဗြမ္း .. ဗြမ္း .. ဗြမ္း ..
ဗြမ္း .. ဗြမ္း .. ဗြမ္း .. (ဦး႐ုကၡစိုးႀကီး တေယာက္ ကမ္းေျခတြင္ မကူးတတ္ကူးတတ္ ဟုိယက္ သည္ယက္ လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံျဖစ္သည္)

ပင္လယ္ေရက ၾကည္ျပာေရာင္ .. ေကာင္းကင္ႀကီးကလည္း ၾကည္ျပာေရာင္ .. ကဗ်ာေတာင္ စပ္ဖို႔ ေကာင္းေနၿပီ .. ဟူ၍ ဦး႐ုကၡစိုး စိတ္ကူးယဥ္ေနမိသည္။
ေရကူးရတာ မဝေပမယ့္ အစည္းအေဝးမွာ ေလ့လာသူအျဖစ္ အဖိတ္ခံထားရေတာ့ ဝင္ထိုင္ရေပဦးမည္။ အစည္းအေဝးက အလြန္သာယာသည့္ ေမာ္လဒိုက္ကၽြန္းေလးမွာ ဆိုေတာ့လည္း ေရာက္ဖူးခ်င္မိသည္။ အစည္းအေဝးကိစၥကေတာ့ အလြန္ေၾကာင္၏။ ျမန္မာျပည္မွာ အေျပာင္းအလဲအတြက္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ ထားျခင္း တဲ့။ ျမန္မာ့အေရး ေဆြးေႏြးၾကမည္ျဖစ္သည္။
မ်က္လံုးေပကလပ္ႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးသတင္းမ်ားကို စိတ္ဝင္စားေသာ ေဒဝါလီသတင္း ဌာနက သတင္းေထာက္ သေဝထိုးလည္းပါသည္၊ နရသိန္အက်ဥ္းသားမ်ား ကူညီေရးအဖြဲ႕မွ ကိုဘိတ္လည္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ေမာ္လဒိုက္ကို ေရာက္ဖူးခ်င္သည္ဆိုကာ ပါလာသည္။

သေဝထိုး။ ။ သာယာလိုက္တဲ့ ေနရာေလးဗ်ာ ..။ ဒီလိုေနရာမွာ အေၾကာင္းမထူးမယ့္ ျမန္မာ့အေရး လာေဆြးေႏြးရတာ မတန္ဘူး။ ဘီကီနီဝတ္ မဒီေလးေတြနဲ႔ လာႏွပ္ရမွာ .. ။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဒီလိုလည္း ဘယ္ဟုတ္မလဲကြ .. Relax လုပ္ၿပီး ျမန္မာ့အေရး ေဆြးေႏြးမွ Solution ေကာင္းေတြ ရမွာေပါ့ ..။

ဦး႐ုကၡစိုးက ျမန္မာ့အေရးေလ့လာသူ ငါးဘတ္တကၠသိုလ္ဆင္းမ်ား၏ ေလသံအတုိင္း ဘိုလို ညႇပ္ေျပာလိုက္ရာ သေဝထိုးကို တံေတြးစဥ္သြားသည္။

သေဝထိုး။ ။ ဒါေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ျဖစ္ခ်င္တာ ေျပာတာပါ .. (ေျပာရင္း မ်က္စိက လံုးဝ အနားမေပး ..။ ဘီကီနီဝတ္ အျဖဴမေလးမ်ားကို တေယာက္မွ မလြတ္ရေအာင္ လိုက္ၾကည့္သည္)

ဒီေန႔က အစည္းအေဝးရဲ႕ ဒုတိယႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေန႔ ..။ ပထမေန႔ ေဆြးေႏြးသည့္ ေခါင္းစဥ္က “မေယာင္ရာ ဆီလူး .. မထူးတဲ့ ျမန္မာျပည္” ဟု အမည္ရသည္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ “ေတာင္စဥ္ေရမရ ဒီမိုကေရစီ” ဆုိသည့္ ေခါင္းစဥ္ကို “တံေတြး” ပိႆာခ်ိန္ ၂၀ ရသည္အထိ ေဆြးေႏြးဖို႔ စီစဥ္ထားသည္။

ဦးေဆာင္ ေဆြးေႏြးမည့္ သူမ်ားကေတာ့ ျမန္မာ့အေရးကို စိုက္လိုက္မတ္တပ္ေကာ၊ ထိုင္လွ်က္ေကာ၊ ေလွ်ာက္လွ်က္ပါ ေလ့လာ လိုက္စား၊ လုိက္ေသာက္ကာ က်မ္းျပဳေနသည့္ ပညာရွင္ႀကီးမ်ား၊ ျမန္မာ့အေရး လႈပ္ရွား ကမ္ပိန္းထုသည့္ ျမန္မာ မဟုတ္သူမ်ား ပါဝင္သည္။

ျမန္မာမ်ားကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ေဘးထုိင္ဘုေျပာၾကသည္။ ဝင္မေျပာ မေဆြးေႏြးၾက။ ပညာရွင္ႀကီးမ်ား ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ေနသည္ကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ နားေထာင္ေနၾကသည္။

ေရာဘတ္ေထြလာ။ ။ က်ေနာ့္မွာ ဘုရား ႏွစ္ဆူရွိပါတယ္။ (အားလံုး နားရြက္မ်ားေထာင္သြားသည္)
ဦးေနဝင္းနဲ႔ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ပါ။ အလြန္ ေလးစားၾကည္ညိဳဖို႔ ေကာင္းတဲ့ လူႀကီးေတြပါ။

ဂ်နီဗာ ဂြက္ေထာ္။ ။ (ျမန္မာ့အေရး လႈပ္ရွားသူပီပီ .. ရန္ေတြ႕သံႏွင့္) ကိုေထြလာ … ရွင္ ေထြလာ တိုင္း ေပါက္ကရ ေလွ်ာက္မေျပာပါနဲ႔ .. ရွင္က ျမန္မာဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို ဖားၿပီး စာေရးစားေနတဲ့သူ .. ရွင့္ရဲ႕ အတၱေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ရန္ကုန္မွာေနၿပီး Scholar Prostitute လုပ္စားေနၿပီးေတာ့ .. ။

႐ုကၡစိုး။ ။ (မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ ဖိုး႐ႈပ္နားသို႔ကပ္ကာ) ဟ .. ဒီပြဲက ၾကမ္းလွခ်ည့္လား ..။

ဒဲရစ္ ထိုးခ်င္။ ။ ဒီမွာ ဂြက္ေထာ္ .. ျမန္မာ့အေရးကို နားမလည္ဘဲ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီး ဟိုေအာ္ သည္ေအာ္ ဝင္ေအာ္၊ သံ႐ံုးေရွ႕ ဆႏၵျပၿပီး ျမန္မာျပည္ကို လာခ်စ္ျပမေနနဲ႔။ အမွန္တရားကို ၾကည့္ .. ၾကည့္ေသာသူ ျမင္၏တဲ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကို သနားၾကင္နာစြာ ေလ့လာပါ။

ေရာဘတ္ေထြလာ။ ။ ဝုတ္ဒယ္ .. ဝုတ္ဒယ္ .. ထိုးခ်င္ေျပာတာ မွန္တယ္။ ဒီမိုကေရစီေတြ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္လပ္ေရးေတြ လုပ္မေနနဲ႔ ..။ တို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက တလမ္းေမာင္းပဲ။ ငါ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးေရးၿပီးၿပီ။ သိတယ္။

ဂြက္ေထာ္။ ။ ရွင္က ျမန္မာ စေကာ္လာသာ ေျပာတယ္။ ျမန္မာလိုလည္း မဖတ္တတ္၊ မေရးတတ္။ ဘာသာျပန္တာကို ေစာင့္ၿပီး ရွင့္စာအုပ္ထဲ အကုန္ခိုးခ်ေနၿပီးေတာ့ ..။

ဂြက္ေထာ္က အလစ္ေခ်ာင္းတိုက္ခိုက္လုိက္ရာ ေထြလာ ရႈးရႈး ရွဲရွဲျဖစ္သြားသည္။ သူ႔နာမည္အတိုင္း ေထြလာလွ်င္ ေဒါသႀကီးၿပီး ျမန္မာ့အေရးကို ေပါက္ကရေဆြးေႏြးေလ့ရွိသျဖင့္ ဒီတေခါက္လည္း ဝိုင္း သမတာ ခံေနရျခင္း ျဖစ္သည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ (ကိုဘိတ္ႏွင့္ ကိုသေဝထိုးတို႔ ဘက္ကို စိ္တ္မသက္မသာ ၾကည့္ရင္း) ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ဒီလို ေပါက္ကရေတြ ေျပာမွ လူေတြ အထင္ႀကီးမွာကြ။ မင္းတို႔လည္း တခ်ီတေမာင္း ဝင္ႀကဲၾကည့္ပါလား။

သေဝထိုး။ ။ (ေလသံေလးျဖင့္) မလုပ္နဲ႔ ..။ က်ေနာ္တို႔ေတြက အိမ္က်ယ္ေတြ .. မျဖစ္ဘူး။ လူၾကားထဲက်ရင္ .. အီးေတာင္ က်ယ္က်ယ္ ေပါက္ရဲတာ မဟုတ္ဘူး။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါဆိုရင္ .. ဒီေကာင္ေတြက ေတာင္စဥ္ေရမရ .. မေယာင္ရာဆီလူး၊ အေရမရ ကိစၥေတြကို ေျပာစားၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္စားေနတဲ့ စေကာ္လာႀကီးေတြေပါ့ေနာ္။

ဒဲရစ္ထုိးခ်င္။ ။ (အတိုက္အခံမ်ားက သူ႔ကိုထိုးခ်င္ေနေသာေၾကာင့္ တြင္လာသည့္ နာမည္ ျဖစ္သည္) က်ေနာ္တို႔လည္း အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ ပင္စင္စားဘဝမွာ .. ၁၀၉ - ၁၁၀ ျဖစ္ေနမယ့္အစား ေပါက္ကရေတြ ဝင္ေျပာလြန္းလို႔ ဟိုလူကေခၚေတြ႕ .. ဒီလူက ေခၚ စကားေျပာနဲ႔ .. ျမန္မာ့အေရးမွာ လူရာဝင္ေနပါၿပီဗ်။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဘာေတြ ေဆြးေႏြး ေျပာဆိုေလ့ရွိတယ္ ဆိုတာေလး ေျပာပါဦး ဦးထိုးခ်င္ရဲ႕။

ဒဲရစ္ထိုးခ်င္။ ။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ Valid မျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာၿပီး ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဆိုတဲ့ ေလဒီေလး ေထာင္သက္ရွည္ေအာင္ ေလာ္ဘီလုပ္ေပးရတာေပါ့ဗ်ာ။

ဂြက္ေထာ္။ ။ ရွင္တို႔ ေတာ္ေတာ္လြန္လာၿပီေနာ္။ က်မတို႔ရဲ႕ လူထု ေခါင္းေဆာင္ကို မေစာ္ကားနဲ႔ ..။ သူလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ က်မတို႔ေအာ္ေနရတာ လည္ေခ်ာင္းေတာင္ကြဲေနၿပီ။ သူလြတ္လာရင္လည္း က်မသာလွ်င္ သူ႔ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ Messenger လုပ္ဦးမွာ .. လုပ္ဦးမွာ။

ကိုဘိတ္။ ။ (ေခါင္းကို တျဗင္းျဗင္း ကုတ္ရင္း) ဒုကၡပါပဲ .. သူတို႔လုပ္ပံုနဲ႔ေတာ့ အဘြားႀကီးကို ေသာက္ျမင္ ကပ္ပုဒ္မနဲ႔ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ ႏွစ္ထပ္တိုးေတာ့မယ္ ထင္တယ္။

ဂြက္ေထာ္၊ ေထြလာႏွင့္ ထိုးခ်င္တို႔ မေယာင္ရာဆီလူးေနစဥ္ တျခားေသာ ျမန္မာ့အေရး ကၽြမ္းက်င္သူ ဘိုးေအမ်ား၊ ျမန္မာ့အေရး လုပ္စားသူ ေပါက္စမ်ားက စကားမ်ား ျငင္းခုန္ေနၾကသည္။

“၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကေတာ့ အခြင့္အလမ္းတခုရဲ႕ တံခါးေပါက္ပဲဗ်”
“၂၀၁၀ ကိုမၾကည့္နဲ႔ ၂၀၁၅ ကိုၾကည့္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ လမ္းစကို ျမင္ေနရၿပီ”
“Road Map ကို ဗ႐ုတ္ဗရက္ လုပ္လို႔မရဘူးဗ်။ အတိုက္အခံနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေတြက ေမတၱာသုတ္ပဲ ရြတ္တတ္တာ .. ေသနတ္မွ မပစ္တတ္ဘဲ”
“သန္းေရႊႀကီးက တကယ္ကို စမတ္ျဖစ္တာဗ် ..။ သူက အတိုက္အခံေျပာတာကို .. အဝွာ ၾကားထဲေတာင္ ညႇပ္တာမဟုတ္ဘူး။ သူလုပ္ခ်င္ရာလုပ္တာေနာ္”
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ .. ေတာ္လွန္ေရးေန႔က ေျပာသြားတာေလး ဘယ္ေလာက္လွလဲ .. ။ ခုေရတြင္း တူး ခု ေရၾကည္ေသာက္လို႔မျဖစ္ဘူးဆိုတာေလ။ ဒီမိုကေရစီ မေပးခ်င္တဲ့အေၾကာင္းကို ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေျပာသြား တာ ၾကားတယ္မဟုတ္လား”

ေလ့လာသူ ဦး႐ုကၡစိုးႀကီး စိတ္ဓာတ္အႀကီးအက်ယ္က်သြားသည္။

ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ေဟ့ ေဟ့ ငါတို႔ အျပင္ခဏထြက္ၿပီး ေလေလးဘာေလး ရွဴရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။

ျမန္မာ ထံုးစံအတိုင္း ေက်လည္း မေက်နပ္၊ ဝင္လည္းမေျပာရဲသျဖင့္ ခပ္ကုပ္ကုပ္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ကိုဘိတ္က ႀကိဳေရာက္ႏွင့္ေနသည္။

ေဂ်ာက္ဂ်က္ .. ေဂ်ာက္ဂ်က္ .. ေဂ်ာက္ဂ်က္ .. ေဂ်ာက္ဂ်က္

သေဝထိုး။ ။ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ကိုဘိတ္ ..။

ကိုဘိတ္။ ။ တ႐ုတ္ေပသီးတြက္ေနတာေလ။ ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀၊ ၄၀၀၀ .. ။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဘာေတြလဲဗ် … ။

ကိုဘိတ္။ ။ ျမန္မာျပည္မွာ ဖမ္းထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ စာရင္းပါ ..။

႐ုကၡစိုး။ ။ တႏွစ္ တႏွစ္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ ေထာက္ပံ့ေနတာ ဘယ္နည္းမလဲေနာ္။

ကိုဘိတ္။ ။ (ေဂ်ာက္ဂ်က္၊ ေဂ်ာက္ဂ်က္ .. ) မေလာက္ဘူးဗ်။ အလွဴရွင္ေတြက ေမးထားတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ အဖမ္းအဆီးစာရင္းကို ျဖစ္ႏုိင္ေခ် တြက္ေပးပါတဲ့။ အဲဒါ စုစုေပါင္း ၄၀၀၀ ကို Estimate လုပ္ေပးထားတယ္။ မေလာက္ဘူးဗ်ိဳ႕ မေလာက္ဘူး။

သေဝထိုး။ ။ ကိုဘိတ္၊ ကိုဘိတ္စာရင္းကို နည္းနည္း ထပ္တိုးလိုက္ပါလား။ ဟို အစည္းအေဝးခန္း ထဲက လူေတြပါ ထည့္လိုက္ရင္ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္။

ကိုဘိတ္။ ။ (ကြမ္းတံေတြးကို ေထာင္ဝါဒါမ်ားကဲသို႔ ဗ်စ္ကနဲ ေထြးလိုက္ၿပီး) သူတို႔ကို ထည့္လိုက္ ရင္ေတာ့ ငါ့ဘတ္ဂ်က္ သံုးေလးဆ တိုးမွာေပါ့ကြ။ ဒိန္ခဲေတြ၊ ဒိန္ခ်ဥ္ေတြ ပို႔ရမယ္။ ငါးပိနဲ႔ တို႔စရာနဲ႔တင္ မရဘူးေလ။

ထိုသို႔ စကားေကာင္းေနစဥ္ ပင္လယ္ ဒီေရမ်ား တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာသည္ကို အားလံုး သတိျပဳမိ လုိက္သည္။ ေမာ္လဒုိက္က ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္၏ အနိမ့္ဆံုးေနရာတြင္ ရွိေနကာ ေရလႊမ္းႏုိင္ေၾကာင္း သတိေပးထားသည္ကိုး .. ။

“ပင္လယ္ေရေတြ တက္လာၿပီေဟ့ ေျပးၾက .. ေျပးၾက ..”

ေရတက္လာပံုက ျမန္သည္။ ႐ုန္းရင္း ဆန္ခတ္ ေျပးလႊားၾကသည္။ “ကိုဘိတ္ .. ကိုဘိတ္ ခင္ဗ်ား ေဂ်ာက္ဂ်က္ႀကီး မေမ့နဲ႔ဦး” ဟု သေဝထိုးက ေအာ္သည္။

ဝုန္း … ဒိုင္း ..

အစည္းအေဝးခန္းမႀကီးလည္း လဲၿပိဳၿပီး ေရထဲ ပါသြားသည္။ ဦး႐ုကၡစိုးတို႔တသိုက္ မိရာကို ဆြဲၿပီး ေရထဲမွာ အသက္လုေနၾကသည္။

ေရာဘတ္ေထြလာ၊ ဂြက္ေထာ္ႏွင့္ ထိုးခ်င္တို႔ကေတာ့ ေရထဲ ေမ်ာေနတာေတာင္ ျမန္မာ့အေရးကို ျငင္းလို႔ ခုန္လို႔ မၿပီးႏုိင္ေသး။ ဦး႐ုကၡစိုးက ပင္လယ္ေစာင့္နတ္ကို တိုင္တည္လုိက္သည္။ သေဝထိုးကလည္း အားက်မခံ သစၥာဆိုသည္။

သေဝထိုး။ ။ တပည့္ေတာ္ သတင္းအမွားေတြပဲ ေရးခဲ့တာပါ။ ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ မိုးေဟကို ဘီကီနီေလးနဲ႔ စပိဘုတ္ေလးစီးၿပီး လာကယ္ပါေစ ဘုရား။

ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ဘယ့္ႏွယ္ မိုးေဟကိုရမွာလဲ သေဝထိုးရဲ႕ .. ေမခလာလုပ္စမ္းပါ။

သေဝထိုး။ ။ ေမခလာက အသက္ႀကီးၿပီဗ်။ ဒီေလာက္ သစၥာဆိုထားရတာ .. လာမယ့္လာေတာ့ မိုးေဟကိုပဲ လာပါေစဗ်ာ။

ဗြမ္း .. ဗြမ္း .. ဗြမ္း .. (ယက္ကန္ယက္ကန္ ကူးေနသံ)

ထိုစဥ္ ေကာင္းကင္ေပၚက ႀကိဳးတေခ်ာင္းႏွင့္ တစံုတခုက်လာတာကို ရိပ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

ကိုဘိတ္။ ။ ဟာ .. တာဇံေဟ့ ..။

ထိုတစံုတခုထံမွ အသံထြက္လာသည္ .. “က်မ ေမခလာပါ။ တာဇံမဟုတ္ပါဘူး။ က်မနဲ႔ လိုက္မွာလား မလိုက္ဘူးလား”

အားလံုး။ ။ ဟာ လုိက္မယ္၊ လိုက္မယ္။ တေယာက္ ဘယ္ေလာက္လဲ။

ေမခလာ။ ။ ၾကားကားဆိုေတာ့ တေယာက္ ၃၀၀ က်တယ္ .. အာ ေယာင္ကုန္ပါၿပီ။ ပိုက္ဆံ မေပးရဘူးရွင့္ ..။

ေမခလာက သံုးေယာက္ပူးႀကီး ကုတ္ကဆြဲမကာ ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။

သေဝထိုး။ ။ (ကိုဘိတ္ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း) ေမခလာက ေလးဆယ္ေက်ာ္သာ ဆိုတယ္ အလတ္ႀကီး ရွိေသးတယ္ေနာ္ ဟီးဟီး။

ကိုဘိတ္။ ။ ေဟ့ေကာင္ ေနာက္မေနနဲ႔ … ဒါ အဆိုေတာ္ေမခလာ မဟုတ္ဘူး။ မဏိေမခလာကြ .. ေခါင္းမွာ ဟိုဟာႀကီးပါတယ္။

မရေတာ့ပါ။ ေျခလြန္လက္လြန္ျဖစ္သြားသည္။ သေဝထိုးက မည္ကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္လိုက္သည္ မသိ ေမခလာ လန္႔ေအာ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ “ကိုသေဝထိုး ရွင့္ကို ပစ္ခ်လိုက္ရမလား” ဟု ေမးလိုက္သည္။

သေဝထိုး။ ။ (မခ်ိဳမခ်ဥ္ၿပံဳးကာ) ကန္ေတာ့ .. ကန္ေတာ့ .. လက္က အက်င့္ပါေနလို႔ပါ .. သီခ်င္းဆိုတဲ့ ေမခလာနဲ႔ မွားသြားလို႔ …။

ေမခလာ။ ။ ကဲ …. ကဲ .. ေရာက္ၿပီ .. ဒီ ပန္းဆိုးတန္းမွာပဲ ခ်ခဲ့ေတာ့မယ္။ ခဝဲၿခံကို ၄၈ စီးၿပီး ျပန္ၾက ေတာ့။

ဦး႐ုကၡစုိးက ေက်းဇူးတင္စကားေျပာသည္။ ေမခလာက သေဝထိုးကို သိပ္မၾကည္ခ်င္။ ကိုဘိတ္ကေတာ့ ေရထဲမွာ က်န္ခဲ့သူမ်ားကို သတိရကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသည္။ “ေရထဲေမ်ာမယ့္ အစား ေထာင္ထဲ ထည့္လိုက္ရလွ်င္ ဘတ္ဂ်က္တိုးႏုိင္တယ္” ဟု စိတ္ကူးေနသည္။ စိတ္ကူးရင္းအားမရသျဖင့္ ပါးစပ္က ထုတ္ေျပာလိုက္သည္။

ကိုဘိတ္။ ။ ေရထဲ ေမ်ာသြားတဲ့သူေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ ..။

ဦး႐ုကၡစိုးက တဟားဟား ေအာ္ရယ္ကာ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း၍ ေအာ္ေျပာလိုက္၏။

ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ေဟး .. တေတာရွင္းၿပီကြ။ ခုမွ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီရဖို႔နဲ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ေျပာင္းလဲဖို႔ နီးစပ္ၿပီ။ နီးစပ္ၿပီကြ ..။