သိၾကားမင္း စီရင္ခ်က္ ယမမင္း အခက္

ရန္ကုန္သားတာေတ။ ။ဧရာဝတီ
နတ္သဘင္ အစည္းအေဝးက အခ်ိန္နီးကပ္ေနၿပီ ..။ ဦး႐ုကၡစိုး အသည္းအသန္ ေျပးသြားရသည္။ ဆီေစ်းက်ေပမယ့္ ကားခေတြက ေစ်းမက်ေတာ့ တကၠစီမစီးႏိုင္ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ပဲ ျဖစ္သလို သြားလိုက္ရသည္။

က်င္းပရာေနရာက ေနျပည္ေတာ္ ၾကတ္ေျပးႏွင့္ တည့္တည့္ အထက္ နတ္ျပည္ေျခာက္္ထပ္က ဆီအိုးနား နတ္ဘံုနတ္နန္းမွာ .. ။ ဒိုင္ခံ ရွင္းလင္း ေျဖၾကားမည့္သူက ခ်ိဳကုတ္ဒူးႀကီး၏ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ ... ။ နတ္တို႔ဥေသွ်ာင္ သိၾကားမင္းက နာၾကားမည္ ..။ ေမးမည့္ ေျပာမည့္သူမ်ားက ျမန္မာ့နတ္ေပါင္းစံု …။

ဦး႐ုကၡစိုးေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္လြန္ ေနေသာ္လည္း အခမ္းအနား မစေသး။ ခန္းမထဲ ကမန္းကတန္း ဝင္ၿပီး ေတြ႕ရာ ေနရာမွာ ထိုင္လိုက္ရာ အသက္ႀကီးႀကီး နတ္အမယ္အို တပါး ေဘးတြင္ ထိုင္မိလ်က္သား ျဖစ္ေနသည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဟင္ .. အေမဂ်မ္းပါလား။ မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္းဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။

အေမဂ်မ္း။ ။ ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္ ခု နာမည္ေျပာင္းေတာ့မလို႔။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဟင္ ဒီနာမည္က အေမဂ်မ္းနဲ႔ ဒီေလာက္လိုက္ဖက္တဲ့ဟာ ..။ ဘာလို႔ ေျပာင္းမွာလဲ။

အေမဂ်မ္း။ ။ ဟဲ့ .. ငါက ၾကမ္းလို႔ ရမ္းလို႔ အေမဂ်မ္းဆိုတဲ့ နာမည္ယူထားတာေလ .. ။ ခု ငါမႏိုင္တဲ့ အေမကြိဳင္ ဆိုတာ ေပၚေနၿပီတဲ့။ ခ်ိဳကုတ္ဒူးႀကီး ကေတာ္ေပါ့ ..။ အဲဒါငါ့နာမည္ကို အေမေပ်ာ့ ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာင္းမလို႔ လာေျပာတာ။ ေအာင္မယ္ေလး ကိုကိုတက္ခါးရဲ႕ .. က်ဳပ္ေတာ့ ဘဝဆံုးပါၿပီ။ ဂ်မ္းေလးေတာ့ ဘဝပ်က္ပါၿပီ။ တသက္လံုး ၾကမ္းခဲ့ရမ္းခဲ့ သမွ် .. က်ဳပ္ထက္သာတဲ့သူကို ေနရာဖယ္ေပးရေတာ့မယ္ေတာ့ .. အေဟာ့ .. အေဟာ့။

“စကတည္းက ယဥ္သကိုျဖစ္ေနၿပီ” ဟုေတြးရင္း ဦး႐ုကၡစိုး .. ေနရာ ေရႊ႕လိုက္သည္။ သူေရႊ႕လိုက္သည့္ခံု ေဘးမွာ ဗိုက္ပူနံကား နတ္တပါး ထိုင္ေနသည္။ တကိုယ္လံုးလည္း ဝါထိန္ေန၏။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဒီက ေနာင္ႀကီးကို ျမင္ဖူးသလိုပဲဗ်။ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါကလည္း ေတာက္ပလုိက္တာ။ ေနာင္ႀကီးက ဘယ္သူလဲဟင္ .. (ေမးရင္း မ်က္စိက သူ႔လက္ထဲမွာ အရက္ပုလင္းကို ေတြ႕လိုက္မွ မွတ္မိသြားသည္) ဟင္ .. ကိုႀကီးေက်ာ္ .. တို႔ကိုႀကီးေက်ာ္မဟုတ္လား။

ကိုႀကီးေက်ာ္။ ။ ေအ့ .. ဟုတ္တယ္။ မင္းက ဘယ္သူတုန္း။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ဂရုမစိုက္ဘူးကြာ။

႐ုကၡစိုး။ ။ က်ေနာ္ .. က်ေနာ္က ခ်င္းမိုင္႐ုကၡစိုးပါ။ ကိုႀကီးေက်ာ္ အသားေလးေတြ ဝါဝင္းေနတာပဲ .. ဘယ္ လိုးရွင္းလိမ္းလဲဟင္။

ကိုႀကီးေက်ာ္။ ။ ေဟ .. အဲဒါလိုးရွင္းလိမ္းလို႔မဟုတ္ဘူးဟ။ ျမန္မာျပည္မွာ အရက္တုေတြေပါလို႔ ကိုႀကီးေက်ာ္တို႔ အသည္းေရာဂါ ရေနတာဟ။

ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ခင္ဗ်ာ .. ဒါဆို ဘီလား .. စီလား။

ကိုႀကီးေက်ာ္။ ။ ေနာက္ဆံုးေပၚ အသည္းေရာဂါ ဘီအီးဒီစီ ေဟ့ သိၿပီလား။ ေတာ္ေတာ္လွ်ာရွည္တဲ့နတ္။ အသည္းေရာင္ၿပီး အသားဝါေနတာ ကိုမ်ား ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါ ေတာက္ပသေလး ဘာေလးနဲ႔ .. တံုးလုိက္တဲ့ေကာင္ကြာ။

ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါဆို ႐ုိးရာမပ်က္ ထန္းရည္ေလးပဲခ်ပါလားဗ်ာ (ေလေပ်ာ့ေလးႏွင့္)။

ကိုႀကီးေက်ာ္။ ။ ဟ .. သန္းေရႊဆိုတဲ့ေကာင္ လက္ထက္မွာ ထန္းရည္ေတာင္ မစစ္ေတာ့ဘူး ..။ ခု က်ဳပ္ကို အတုေတြပဲ ဆက္ေနလုိ႔ အသည္းေရာဂါ ရေနပါတယ္ဆိုမွ .. ။ ဒါေၾကာင့္ ဟိုအေကာင္ ငေရႊ႕ပီေအကို ကြန္ပလိန္း တက္ဖို႔လာတာ .. ။ အေရးထဲ ႐ုကၡစိုးဆိုတဲ့ေကာင္ ေသာက္ စကားလာရွည္ေနတယ္။

ကိုႀကီးေက်ာ္က ဘုေတာလိုက္ရာ ဦး႐ုကၡစိုးနည္းနည္း လန္႔သြားသည္။ နတ္သဘင္ ဆိုေတာ့ ဖိုးရႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္ ကိုလည္း ေခၚလာလို႔မရ။ အားငယ္လာသည္။ အစည္းအေဝးကလည္း မစႏိုင္ေသး။ သိၾကားမင္း မေရာက္ေသးဘူး ၾကားသည္။ ခဏေနေတာ့ သိၾကားမင္း ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲႏွင့္ ေရာက္လာၿပီး .. သူထိုင္ရမည့္ခံုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

သိၾကားမင္း။ ။ က်ဳပ္နည္းနည္း ေနာက္က်သြားတဲ့အတြက္ နတ္အေပါင္းကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ က်ဳပ္မွာလည္း က်ဳပ္အေရးနဲ႔ က်ဳပ္ ဒုကၡေရာက္ေနလို႔ ..။ ဟို ေျမာက္ကိုရီးယားဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြ ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့ ဒံုးက်ည္က က်ဳပ္ေက်ာက္ဖ်ာကို အဖ်ားလာခတ္သြားတာေလ .. အဲဒါသုဇိတာတို႔က မေနရဲလို႔တဲ့ .. သူတို႔ကိုပါ တပါတည္း ေခၚခဲ့ရတယ္ .. ကိုင္းကိုင္း .. စလို႔ရၿပီ စၾကေတာ့။

သိၾကားမင္းက စခိုင္းလိုက္သည္ႏွင့္ အလြန္ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္ေနသူ ေတာင္ႀကီး ဘိုးဘိုးႀကီး ထိုင္ရာက ထလိုက္သည္။

ေတာင္ႀကီးဘိုးဘိုးႀကီး။ ။ ဒီလိုပါ .. က်ဳပ္ တသက္လံုး လုပ္ကိုင္စားေသာက္လာတဲ့ လက္ဖက္ေတြကို ခုမွ ရမယ္ရွာၿပီး ဟိုပိတ္သည္ပိတ္နဲ႔ လုပ္ေနပါတယ္။ အဲဒါဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ သိခ်င္တယ္။

ေတာင္ႀကီးဘိုးဘိုးႀကီးစကားကို ေဘးက ကိုးၿမိဳ႕ရွင္ႏွင့္ အေမပုလဲယဥ္တို႔က ေထာက္ခံသည္။

ကိုးၿမိဳ႕ရွင္။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ ရွင္းပါ။ ဒီကိစၥအေရးႀကီးတယ္။ က်ဳပ္တို႔က တသက္လံုး လက္ဖက္စား လာတာ။ လက္ဖက္မွ မစားရရင္ ဘာသြားစားရမွာလဲ။ သူမ်ားလို အရက္လည္း ေသာက္တာမဟုတ္။

ကိုႀကီးေက်ာ္။ ။ ေဟ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးရွိလား..၊ ေျပာခ်င္ ကိုယ့္ကိစၥကိုယ္ေျပာၾကေဟ့ေနာ္ .. သူမ်ားကို လာေစာင္းမေျပာနဲ႔။ ကိုႀကီးေက်ာ္တဲ့ တေက်ာ္တည္းရွိတယ္ကြ။ တို႔က လက္ဖက္နဲ႔မျမည္းဘူး ၾကက္နဲ႔ပဲျမည္းတယ္ .. ၾကက္ေၾကာ္ .. ၾကက္ေၾကာ္ ..။

ကိုႀကီးေက်ာ္က သူ႔ကိုေစာင္းေျပာသည္ထင္ၿပီး ထၾကမ္းေနေသာေၾကာင့္ သိၾကားမင္း၏ ပီေအ မာတလိက ၿငိမ္ၿငိမ္ ေနေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ေနရသည္။

ခ်ိဳကုတ္ပီေအ။ ။ ဟာ .. ဒါက ဒီလိုရွိပါတယ္။ ဒီကိစၥက ခ်ိဳကုတ္ဒူးႀကီး တကယ္မသိတာပါ။ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးက ခုမွ လန္႔ႏိုးၿပီး လုပ္မိလုပ္ရာ ထလုပ္တာပါ။ သူလည္း ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္မွာ ဆိုေတာ့ .. အလုပ္လုပ္ေၾကာင္း ျပခ်င္တာနဲ႔ ဝင္ရမ္းတဲ့သေဘာပါပဲ။ စားၾကပါ .. ဆက္စားၾက .. ဘာမွမျဖစ္ဘူးစိတ္ခ်။

ခ်ိဳကုတ္ဒူးႀကီး၏ ကိုယ္ေစာင့္နတ္က သြားကေလးၿဖီးကာ ထရွင္းသည္။ ထိုစဥ္ အေပါက္ဝမွ ဆူဆူညံညံအသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ အေပါက္ေစာင့္နတ္သားက ခ်က္ခ်င္းဝင္ခြင့္မေပး။ အျပင္တြင္ ေရာက္ေနသူတဦးက ဦး႐ုကၡစိုးကို ေတြ႕ကာ “ခ်င္းမိုင္႐ုကၡစိုးေရ .. လုပ္ဦးဟ .. ။ ငါတို႔က နာဂစ္႐ုကၡစိုးေတြ။ အထဲ ဝင္ခြင့္ရေအာင္ ေျပာေပးဦး” ဟု လွမ္းေအာ္သည္။ ဦး႐ုကၡစိုးက အေပါက္ေစာင့္နတ္ႏွင့္ ညႇိေပးလိုက္မွ အဆင္ေျပသြား သည္။

နာဂစ္႐ုကၡစိုး။ ။ သိၾကားမင္းႀကီးခင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးက နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ လဲသြားတဲ့ သစ္ပင္ေတြက ႐ုကၡစိုးေတြပါ။ ခု နတ္ဒုကၡသည္စခန္းတခုမွာ ေနေနရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ သစ္ပင္ေတြအားလံုး မရွိေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ လည္း နာဂစ္ ႐ုကၡစိုးေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ အဲဒါ သစ္ပင္တပင္စီ ျပန္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။

သိၾကားမင္း။ ။ အင္း .. ဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္ .. ကုိယ္ေစာင့္နတ္ႀကီး။ အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ။

ခ်ိဳကုတ္ပီေအ။ ။ ဘယ္လိုမွ လုပ္လို႔မရဘူးေလ။ နာဂစ္သစ္ပင္ေတြအားလံုး ပန္းပုထု ေရာင္းၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကေတာ္ေတြအတြက္ ရန္ဘုံးေငြ .. အဲ .. ဟိုဒင္းေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္လက္ထက္မွာမွ မျဖစ္ဘူးခဲ့တဲ့ နာဂစ္၊ ခ်ိဳကုတ္ဒူးႀကီးရဲ႕ လက္ထက္မွ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္တာ ဆိုေတာ့ အမွတ္တရအေနနဲ႔ လုပ္ထားသင့္တယ္မဟုတ္လား။

သိၾကားမင္း။ ။ ဒါဆို တျခားေတာေျပာင္းေပးလိုက္ေလ .. ။

ခ်ိဳကုတ္ပီေအ။ ။ အဲ .. အဲဒါကလည္း ေတဇတို႔ခုတ္တာ ကုန္သေလာက္ျဖစ္ေနလို႔ အဲဒီေတာက ႐ုကၡစိုး ေတြအတြက္ေတာင္ တန္ဖိုးနည္း သစ္ပင္ စိုက္ေပးရဦးမွာ ..။ ဒီလိုလုပ္ပါလား ဒီ႐ုကၡစိုးေတြကေတာ့ ေလာေလာဆယ္မွာ ဒုကၡသည္စခန္းတခုခုမွာေန .. ။ ၿပီးရင္ .. အေနာက္ႏုိင္ငံတခုခုကို ထြက္ .. ဟိုမွာ ႏုိင္ငံသားခံယူ .. ခုထဲက ဆူရွီေလး ဘာေလး လိပ္တာ သင္ထားၾကေပါ့။

ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ (အေတြးထဲမွ) ငါပါ ေရာၿပီးဆူရွီလိပ္ရမယ့္ သေဘာရွိတယ္ .. ခပ္ေဝးေဝးေရွာင္ေနမွ ..။

ဦး႐ုကၡစိုး ထိုင္ေနရာက အသာထၿပီး ေနရာေရႊ႕ဖို႔ျပင္ရာ ေဘးက ရုပ္ခပ္ဆင္ဆင္ နတ္ႏွစ္ပါးေရွ႕မွ ကြယ္သလို ျဖစ္သြားသျဖင့္ တဦးက ဦး႐ုကၡစိုးကို တြန္းဖယ္လိုက္သည္။

ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ဟာ ဗ်တ္အိတ္ (8) နဲ႔ ဗ်တ္ႏိုင္း (9) ညီေနာင္ပါလား။

ညီေနာင္ႏွစ္ပါး။ ။ ဘာဗ် .. ဗ်တ္ဝိနဲ႔ ဗ်တ္တ လုပ္ပါ .. ခင္ဗ်ားက ေရွ႕ကလည္းကြယ္ေသး .. နာမည္လည္း ဖ်က္ေသးတယ္။

ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ တီရွပ္ေတြမွာ ထိုးထားတာပဲ ၾကည့္ဦးေလ။ ဝ လံုးႀကီးတင္ ဆိုတာ အဂၤလိပ္လို အိတ္ပဲဟာ။ တဝမ္းပူကို ေထာင္လိုက္ရင္ ႏိုင္း ျဖစ္တာပဲ .. ဒါေၾကာင့္ ဗ်တ္အိတ္နဲ႔ ဗ်တ္ႏိုင္းလို႔ ေခၚတာ။

ဗ်တ္ဝိ။ ။ အင္း မဆိုးဘူး။ ခင္ဗ်ားဒီလို လိုရာဆြဲေတြးတတ္ပံုနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ စာေပစိစစ္ေရး ညႊန္မႉး လုပ္သင့္တယ္ သိလား။

ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ မျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ ..။ က်ေနာ္က အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေတြ ေပးစာကမ္းစာ စားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အမတ္လုပ္ၿပီး ေရြးေကာက္ပဲြဝင္မလား စဥ္းစားေနတာ ဟဲဟဲ။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘာျဖစ္ၾက ျပန္တာလဲ။

ဗ်တၱ။ ။ ဟာဗ်ာ .. က်ဳပ္တို႔ဟာက်ဳပ္တို႔ ေဖာင္နဲ႔ေမ်ာလာတာကို ႐ိုဟင္ဂ်ာပါဆိုၿပီး အတင္း ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ .. သတင္းေတြလုပ္လို႔ဗ်ိဳ႕ .. ။ ေမ်ာတာေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး မေမ်ာရဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ သြားခိုင္းလို သြားခိုင္း .. ျမန္မာျပည္ျပန္ခိုင္းလိုခိုင္းနဲ႔ ..။ အဲဒါလာတိုင္တာ။ ခု အလွည့္မက်ေသးလို႔ ေစာင့္ေနတာဗ်။

ထိုစဥ္အလွည့္က်သည့္ အနီေရာင္ဝတ္စံုႏွင့္တဦး ႐ုတ္တရက္ထရပ္လိုက္ရာ ဗ်တ္ဝိက အလန္႔တၾကားႏွင့္ “ဟာ .. ထိုင္းက အနီေရာင္ဝတ္ ယူဒီဒီ ကိုယ္စားလွယ္ ထင္တယ္ဟ .. အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ေၾကာက္တယ္” ဟု ထေအာ္သည္။

ဦး႐ုကၡစိုး။ ။ မဟုတ္ပါဘူးဟ .. ေဇာ္ဂ်ီပါ။

ေဇာ္ဂ်ီ။ ။ သိၾကားမင္းႀကီးခင္ဗ်ာ .. ။ က်ေနာ္ခု ေဆးရွာရတာ အခက္အခဲျဖစ္ေနပါတယ္။ ရွိသမွ်သစ္ေတာလည္း ျပဳန္းတာေကာ ခုတ္တာေကာကုန္ၿပီ။ ခု ေဇာ္ဂ်ီ ေတာေျပာင္းရမလိုျဖစ္ေနၿပီ။ ႐ုကၡစိုးေတြနဲ႔ ဒုကၡသည္စခန္း သြားေနရ ေကာင္း မလားမသိဘူး။ ရသမွ် ႀကိတ္ေရာင္းေတာ့လည္း တိုင္းရင္းေဆးဝါးမွတ္ပံုမတင္လို႔ တဲ့။ အမယ္မင္း ေဇာ္ဂ်ီ ေသခ်င္တယ္၊ ေဇာ္ဂ်ီေသခ်င္တယ္ သိလား။ သူေယာင္မယ္ေလးေတြ ရွိေနလို႔ေနာ္ .. ဟင္း ..။

ေဇာ္ဂ်ီက ေျပာရင္းဆိုရင္း ငိုခ်င္းခ်လိုက္သျဖင့္ သိၾကားမင္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ကာ ေခါင္းကုတ္ေနစဥ္ ေနာက္ တေယာက္ ေနရာမွထျပန္သည္။ ဒီတခါထလိုက္သူက ပုပၸားမယ္ေတာ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ပုပၸားမယ္ေတာ္ႀကီး ေျပာမလို႔ ပါးစပ္ျပင္ေနတုန္း မႏွဲေလးကပါ အတင္းဝင္ေျပာဖို႔ လုပ္သည္။ ပုပၸားေတာင္မႀကီးတြင္ လမ္းေဖာက္သည့္ကိစၥ မယ္ေတာ္ႀကီး မေက်နပ္ .. ၊ မႏွဲေလးကလည္း ဘဲဥေစ်းႀကီးသည့္ကိစၥ တိုင္သည္။ သိၾကားမင္း အေတာ္ေလး စိတ္ရႈပ္ေနပံု ရသည္။ သူ႔ေရွ႕က စားပြဲကို “ဘုန္း” ခနဲေနေအာင္ ထုလိုက္သည္။

သိၾကားမင္း။ ။ ကဲကဲ .. သန္းေရႊရဲ႕ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ေရ .. မင့္အေကာင္ကေတာ့ လူေတြတင္မကဘူး နတ္ေလာကကိုပါ ရႈပ္ေနၿပီ။ ဘယ္သူ႔ လက္ထက္မွာမွ သူ႔လက္ထက္ေလာက္ ကိစၥမမ်ားဘူး .. ကဲ .. ရႈပ္တယ္။ အဲဒီ ခ်ိဳကုတ္ဒူးႀကီးကို ငရဲျပည္သာ ပို႔လိုက္ေတာ့ ..။

ထိုစဥ္ တေနရာမွ “ဝုန္း” ခနဲ အသံႀကီးေပၚထြက္လာသည္။ ယမမင္းႀကီး ထရပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ယမမင္းႀကီး။ ။ သိၾကားမင္းႀကီးခင္ဗ်ာ .. ေက်းဇူးျပဳၿပီး အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကို ငရဲျပည္ မပို႔လိုက္ပါနဲ႔ …။

သိၾကားမင္း။ ။ ေဟ .. ဘာလို႔လဲ။ သူ႔ကိုေၾကာ္ဖို႔ ဆီမေလာက္မွာ စိုးလို႔လား။ ဆီ ပါမစ္ ထပ္ခ်ေပးမယ္ေလ။

ယမမင္းႀကီး။ ။ မဟုတ္ဘူး .. မဟုတ္ဘူး .. ေၾကာက္လို႔ဗ် ..။ ေတာ္ၾကာ က်ဳပ္ငရဲျပည္ကို အာဏာ လာသိမ္းရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ေတာ္ၿပီျပန္မယ္ .. အားလံုး တာ့တာ။

ေျပာေျပာဆိုဆို ယမမင္းႀကီး ထြက္ေျပးသြားသည္။ တက္ေရာက္လာေသာ နတ္အေပါင္းတို႔ မေက်နပ္ၾက။ ေျဖရွင္း မေပးႏုိင္ေသာ သိၾကားမင္းကို စိတ္ဆိုးေနၾကသည္။ ထိုစဥ္ အေျခအေနမဟန္မွန္းသိသည့္ သုဇိတာတို႔အဖြဲ႕က သိၾကားမင္းကို ေနာက္ေဖးေပါက္က လာေခၚသည္။

သုဇိတာ။ ။ ေမာင္ေတာ္ .. ေမာင္ေတာ္ .. လာလာ။ ဒီေနာက္ေဖးေပါက္ကထြက္။ ဘာမွစိတ္မညစ္နဲ႔ ဘန္ကီမြန္းတို႔ ဂန္ဘာရီတို႔ေတာင္ ရွင္းႏုိင္တာမဟုတ္ဘူး…။ ေနာက္သူ႔ဟာသူ ေျပလည္သြားလိမ့္မယ္။

သိၾကားမင္း။ ။ အင္း ဒီေနရာမွာေတာ့ ေရွးနည္းအတိုင္း မိန္းမစကား နားေထာင္တာ ေကာင္းပါတယ္ေလ။

သိၾကားမင္းထြက္သြားေတာ့ ခ်ိဳကုတ္ဒူးႀကီးပီေအဆီ ဖုန္းဝင္လာသည္။ ျမန္မာ့ ဆက္သြယ္ေရးက ဖုန္းဆိုေတာ့ လိုင္းက ခန္းမထဲမွာမမိ .. ၊ အျပင္ထြက္ေျပာရသည္။

ခ်ိဳကုတ္ပီေအက “ဟယ္လို .. ဟယ္လို .. ဟဲလို .. ဟုတ္ကဲ့ လာၿပီ လာၿပီ .. ခုလာၿပီ .. အားလံုး အဆင္ေျပတယ္ .. ဟုတ္ၿပီ .. ဘာမွမပူနဲ႔ .. အားလံုးေအးေဆး .. အိုေကေနာ္” ဟူ၍ ဖုန္းကိုျပန္ေျဖရင္း ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ လစ္ထြက္ သြားေသာေၾကာင့္ ခန္းမထဲတြင္ ေဒါကန္ေနေသာနတ္အေပါင္းႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ႀကီး ဦး႐ုကၡစိုးသာ ေယာင္ခ်ာခ်ာ က်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္။ ။