စစ္သည္တစ္ဦး၏ ရင္ဖြင္႔စကား

ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးမွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ေသြးထိုး သပ္လွ်ိဳမႈေၾကာင့္ တပ္မေတာ္နဲ႔ ျပည္သူ ဒို႔ရန္သူ ျဖစ္ေနၾကရတာကို စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တပ္မေတာ္ သားေတြဆိုတာ ျပည္သူလူထုက ေပါက္ဖြား လာခဲ႔ရတာပါ။ ေျပာရရင္ ျပည္သူ႔ ရင္ေသြး စစ္စစ္ေတြပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို တပ္မေတာ္က ေမြးကတည္းက ဖန္ဆင္းလိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီကေန႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တပ္ရင္း၊ တပ္ဖြဲ႔ ေတြမွာေနာက္ေျပာင္ ေျပာဆို ေနၾကတာရွိပါတယ္။ တပ္မေတာ္သာအမိ၊ တပ္မေတာ္သာအဖ ဆိုေတာ႔ ငါတို႔ရဲ႕အေဖ၊ အေမတို႔က အလိုလိုေနရင္း ပေထြးေတြ မိေထြးေတြ ျဖစ္ကုန္ပါျပီ ကြာတဲ႔။ ျပီးေတာ႔ ရွိပါေသးတယ္..။ ရဲရဲတက္၊ ရဲရဲတိုက္၊ ရဲရဲေျပး တဲ႔။ ရဲရဲေတာ႔ မေခ်မႈန္း ခ်င္ေတာ႔ပါဘူးဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ ျပည္တြင္းစစ္ၾကီးဟာ တကယ္ဆို အိမ္ၾကက္ခ်င္း အိုးမဲသုတ္လို႔ ခြပ္ေနၾကရတဲ႔ အျဖစ္ေတြမွန္း ေအာက္ေျခ ရဲေဘာ္ကအစ သေဘာေပါက္ လာၾကပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုေတာ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး မိုက္စိတ္ေတြ သြင္းေပးျပီး ကိုယ္႔တိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ ခိုင္းေနတဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ၾကီးေတြကို ေအာ႔ႏွလုံး နာေနၾကပါျပီ။ တုိက္ပြဲေတြမွာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရလို႔ အထူးၾကပ္မတ္ ကုသ ေပးေနတယ္လို႔ေတာ႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ မိုင္းနင္း မိလို႔ ေျချပတ္၊ လက္ျပတ္ စစ္သည္ အရာရွိေတြကို ကစထမွဴး ဆိုတဲ႔ေကာင္ေတြက Queen အခ်ိဳရည္ေလး တစ္ပုလင္းေလာက္ကို လူၾကဳံနဲ႔ ပို႔ျပီး ၀မ္းနည္းေၾကာင္း ဟန္ေဆာင္စကားေလး တစ္ခြန္းေလာက္ နဲ႔ပဲ ႏွစ္သိမ္႔ ေပးပါတယ္။ က်န္တာ ဘာခံစားခြင္႔မွ မရွိသလို ေဆးကုသမႈ ခံယူရတဲ႔ ေနရာေတြမွာ ဆိုလည္း တပ္မေတာ္ အရုိးကုက အရာရွိေတြရဲ႕ သမားစိတ္ မရွိလို႔ အပ္နဲ႔ ထြင္းရမွာကို ပုဆိန္နဲ႔ ခုတ္ျပီး အကု ခံရတာေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ မယုံဘူးဆိုရင္ ကိုယ္လက္ အဂၤါ ခ်ိဳ႕တဲ႔ေနတဲ့ စစ္သည္ေဟာင္း၊ အရာရွိေဟာင္းကို ေမးၾကည္႔ပါ။ ေျခလက္ မျဖတ္ခ်င္ဘဲ စပါယ္ရွယ္ ကုသခ်င္ရင္ စပါယ္ရွယ္ လာဘ္ထိုးရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို မ်က္ႏွာမြဲ စစ္သည္မ်ား ဆိုရင္ေတာ႔ မိုင္းထိလား ျဖတ္ပလိုက္ ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါတယ္။

စစ္ရုံးခ်ဴပ္လိုေနရာမ်ိဳးမွာလည္း အရာရွိ၊ စစ္သည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ခြက္ေပ်ာက္ ဘ၀နဲ႔ ေမ်ာက္မိႈင္ မိႈင္ေန ရပါတယ္။ တေနကုန္ ရုံးထဲမွာ အလုပ္မရွိတဲ႔ အခ်ိန္ဆို ခ်ဲတြက္တဲ႔ စစ္သည္ကတြက္၊ ခ်ဲဒိုင္ကိုင္တဲ႔ အရာရွိကကိုင္ လို႔ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး အတြက္ ၾကံဖန္ ရွာရပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ စစ္ရုံးၾကီးဆိုလို႔ အထင္ၾကီးစရာ တကြက္မွ မရွိပါဘူး။ ေရႊထီးေျပာင္ေျပာင္ ၀မ္းေခါင္ေခါင္ ျဖစ္ေနတယ္။ Staff အရာရွိက အမႈတြဲကိုင္ စာေရးေတြကို " ဒီေန႔ဘာ ဂဏန္းေကာင္းလဲေဟ႔..။ ေဟာ႔ျဖစ္တာရွိရင္ ေျပာစမ္းပါ..။ ဒီမွာ အကြက္ပိတ္မလို႔ " ဆိုတဲ႔ အသံေတြပဲ ၾကားေနရ ပါတယ္။ ဒါက G3၊ A3၊ Q3 ဆိုတဲ႔ စစ္ဦးစီး တတိယတန္းေတြ ေလာက္မွာပဲ ျဖစ္ေန ၾကတာပါ။ စစ္ဦးစီး ဒုတိယတန္း၊ ပထမတန္းတို႔လဲ သူ႔အပူနဲ႔သူ ရွိၾကမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္က မနီးစပ္ေတာ့ မသိပါဘူး။

ေနာက္တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ဆိုတဲ့ ေတာျမိဳ႕ၾကီးမွာ လွိ်ဳေျမာင္၊ ေတာေတာင္ ေတြက အင္မတန္ ေပါမ်ားေလေတာ႔ သစ္တပင္ ေအာက္၊ ၀ါးတပင္ေအာက္ ေတြမွာဆို ဖဲက်ိတ္၀ိုင္း ကေလးေတြ အသီးသီး ရွိၾကပါတယ္။ ဟိုဘက္ရုံး၊ ဒီဘက္ရုံးေတြ ခ်ိန္းျပီး ထမင္းစားနားတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ဖဲက်ိတ္၀ိုင္းေလးေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ ေျပလည္တဲ႔ စစ္သည္ တစ္ခ်ိဳ႕လဲ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာကို လာဘ္လာဘ ေလးမ်ား ပူေဇာ္ပသျပီး ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီ ဆြဲၾကပါတယ္။ သိပ္မေျပလည္တဲ႔ လူေတြက်ေတာ႔ အမႈတြဲကိုင္ စာေရးမ်ား ရုံးခန္းထဲမွာ ဒိုင္လွ်ိဳေလးနဲ႔ လဘက္ရည္ ဆိုင္ေလးေတြ တႏိုင္ တပိုင္လုပ္ ၾကရပါတယ္။ လဘက္ရည္ဆိုင္ ဆိုလို႔ အထင္ မၾကီးလိုက္ပါနဲ႔။ ေရေႏြး ဓာတ္ဗူးေလး ၂ လုံး၊ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ၾကီး တထုပ္၊ ႏို႔ဆီဗူးတဗူး ဆိုရင္ မတ္တပ္ဆြဲ လဘက္ရည္ ဆိုင္ေလး ျဖစ္သြားျပီေပါ႔ ခင္ဗ်ာ။ အရာရွိေတြကလည္း စစ္သည္ေတြ သက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိေရး အတြက္ တမင္ ခြင့္ျပဳထားပုံေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အနည္းအက်ဥ္း ေလးေတာ႔ ရမွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ အားလုံးဟာ ရတဲ႔လစာနဲ႔ မေလာက္ငွလို႔ ၾကံဖန္ျပီး အပို၀င္ေငြ ရွာေနၾကရတာပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရုံးနဲ႔ မနီးမေ၀းမွာေတာ႔ ဧရာနႏၱ ၾကီးက်ယ္ ခမ္းနားတဲ႔ အိမ္ၾကီးေတြ ထဲမွာ စည္းစိမ္ ယစ္မူးေနၾကတဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ၾကီးမ်ားရဲ႕ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္ေတြ ရွိၾကပါတယ္။ သူတို႔တစ္ေန႔ အရက္ေသာက္တဲ႔ ပုလင္းခြံေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေန႔ စားစရိတ္ေလာက္ ရွိပါတယ္။ အခမ္းအနားေတြမွာ အၾကီးအကဲ ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေျပာေလ့ ရွိတဲ့ စကားတခြန္းကို အျမဲ မွတ္မိေနပါတယ္။ တပ္မေတာ္မွာ ေအာက္ေျခ ရဲေဘာ္ကစလို႔ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဴပ္ထိ အားလုံးဟာ တစ္ေသြး၊ တစ္သံ၊ တစ္မိန္႔ ေအာက္မွာ ေနၾကရတာပါတဲ႔။ ဟုတ္မဟုတ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလုံး သိပါတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြမွာ ဖ်ာလိပ္ထဲ ၀င္မိတဲ့ ေခြးလို ေရွ႕တိုးရခက္ ေနာက္ဆုတ္ရခက္ ျဖစ္ေနၾက ပါျပီ။ ေရွ႕တိုးရရင္လဲ ကိုယ္႔ဘ၀ကိုယ္ တတိတိ အလွီးခံရမယ္။ ေနာက္ဆုတ္မယ္ ဆိုရင္လည္း တပ္မေတာ္က ထြက္ခြင္႔မေပး။ ကိုင္း...ဘာ ဆက္လုပ္ရမလဲဗ်ာ။

ႏိုင္ငံေတာ္ အၾကီးအကဲ ဆိုသူမ်ားကို ေတာင္းပန္ခ်င္တာ ကေတာ႔ ေအာက္ေျခက စစ္သည္မ်ားရဲ႕ဘ၀ကို စာနာျပီး စား၀တ္ေနေရး ေျပလည္ေအာင္ ဖန္တီးေပး ေစခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ႔ ျပည္သူလူထုနဲ႔ လွည္႔ပတ္ ရန္တုိက္ ေပးေနတာေတြကိုလည္း မလုပ္ပါရ ေစနဲ႔ေတာ႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္႔ရပ္ကိုယ္႔ရြာကို ျပန္တဲ႔အခါ ရပ္ရြာက မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း မ်ားက အရင္လို မဆက္ဆံ ၾကေတာ႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ျမင္ရင္ မသတီတဲ႔ မ်က္လုံးေတြ ၾကည္႔ၾကလြန္းလို႔ ခြင္႔ေတာင္ မျပန္ရဲ ျဖစ္ေနၾကရပါျပီ ခင္ဗ်ာ..။
http://vimutti.blogspot.com/2009/08/blog-post_6000.html မွ ရင္ဖြင့္သံအား တဆင့္ေဖာ္ျပပါသည္။