ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း / ၂၈ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၉
တေလာက ေရဒီယိုအင္တာဗ်ဴးတခုမွာ အဖြဲ႕အစည္းတခုက တာဝန္ရွိသူတဦးကို သူတို႔မွာ ဘာအစီအစဥ္ ေတြရွိ သလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူက သူတို႔ရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြ ကို ေျပာပါတယ္။ ဒီေနာက္ ေမးတဲ့သူက အဲဒီ အစီအစဥ္ေတြ ေအာင္ျမင္ မယ္လို႔ ယူဆပါသလားလို႔ထပ္ေမးေတာ့ အဲဒီတာဝန္ရွိသူက ဒါကေတာ့ လူထုအေပၚ တည္တာ ပဲ၊ လူထုကို ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပဲလို႔ ေျဖတာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
သူေျပာပံုက သူ႔ဘက္ကေတာ့ တာဝန္ေက်ၿပီ။ အဲဒီအတိုင္း လူထုကလိုက္လုပ္ရင္ ေအာင္ျမင္မွာပဲ၊ မေအာင္ျမင္ ရင္ လူထုရဲ႕တာဝန္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ပါ။ နားေထာင္ရင္း တုန္လႈပ္သြားမိပါတယ္။ လုပ္ငန္းစဥ္တခု၊ လမ္းစဥ္ တရပ္ကို လူထုက လိုက္နာအေကာင္အထည္ ေဖာ္တာမလုပ္ရင္ ဒါဟာ လူထုရဲ႕တာဝန္ပဲလို႔ သံုးသပ္တာ မ်ိဳးကို အရင္ သခင္စိုးပါးစပ္ကပဲ ၾကားဖူးပါတယ္။ အခု ႏွစ္ေပါင္း (၆ဝ) ေက်ာ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သခင္စိုးနဲ႔ဘာမွမဆိုင္တဲ့ လူတဦး ပါးစပ္ဆီက ၾကားရျပန္ပါတယ္။ ေျပာတဲ့ေလသံခ်င္းေတာ့ မတူဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဓိပၸာယ္က အတူတူပါပဲ။ တနည္းေျပာရရင္ ကိုယ္ခ်မွတ္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ မွန္မမွန္ဆိုတာ အေရးမႀကီး၊ လိုက္လုပ္တဲ့ လူမွာ စြမ္းရည္ရွိမရွိက အေရးႀကီးတယ္လို႔ဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ဒီတေလာမွာ စက္တင္ဘာသံဃာ့အေရးအခင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း အေတာ္ၾကာၾကာမၾကားရတဲ့ “ဗမာျပည္က လူထုေတြဟာ ေၾကာက္ေနၾကတယ္” ဆိုတဲ့စကားလည္း အေတာ္ေလး ျပန္ၾကားလာရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆိုရင္ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြေျပာတဲ့ ေလကိုလိုက္ၿပီး ဗမာျပည္က လူထုမို႔ေပါ့၊ တျခားႏိုင္ငံက လူထုသာ ဆိုလို႔ကေတာ့ ဒီလိုဖိႏွိပ္ေနရင္ ေပါက္ကြဲထြက္တာ ၾကာလွၿပီဆိုတဲ့
စကားမ်ိဳးေတြေတာင္ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီလိုအေျပာေတြနဲ႔ ေျပာင္းျပန္၊ ျပည္တြင္းကအသံတခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူေတြဟာ ေသမထူး၊ ေနမထူး ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘာမွမေၾကာက္ေတာ့ဘူး၊ ေခါင္းေဆာင္မႈမရွိလို႔လို႔ ေျပာတာ ၾကားရ ပါတယ္။
အေရးေတာ္ပံုတရပ္၊ ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ အခက္အခဲနဲ႔ရင္ဆိုင္လာရၿပီဆိုရင္ ဟိုလူ႔အျပစ္တင္၊ ဒီလူ႔အျပစ္ တင္လုပ္ၾကတာ မဆန္းဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္ပါ တယ္။ ဘာမွမေဝဖန္လိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူ လူထုကိုအျပစ္တင္တာက်ေတာ့ မေဝဖန္လို႔မျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ္က က်ည္ဆန္မေျပာနဲ႔ ဒံုးပ်ံနဲ႔လွမ္းပစ္ေတာင္ မထိႏိုင္တဲ့ ေနရာမွာေနၿပီး ဟိုမွာ ေသနတ္ေျပာင္းထိပ္ ေနရသူေတြကို ေၾကာက္တယ္ လို႔ ေျပာတာဟာ မတရားလြန္းရာက်ပါတယ္။ ေသစရာရွိေတာ့ လူထုက ေသရတာပါ။
ေခါင္းေဆာင္မႈအတတ္ပညာမွာ အေရးႀကီးဆံုးက လူထုအေျခအေနကို နားလည္တာနဲ႔ လူထုလက္ခံႏိုင္တဲ့၊ လူထုလိုက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္တရပ္ခ်မွတ္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ လူထုက အေကာင္ အထည္မေဖာ္ရင္ ဘာမွျဖစ္မလာပါဘူး။ အေဝးကေန ကြန္ပ်ဴတာတခု၊ အသံလႊင့္ခ်က္တခုနဲ႔ လူထု လႈပ္ရွားမႈႀကီး ကို ထိန္းခ်ဳပ္တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာပဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လူထုထဲမွာဆင္း၊
လူထုနဲ႔အတူတိုက္ပြဲဝင္ရပါမယ္။ ကိုယ္တိုင္မသြားႏိုင္ရင္ သြားႏိုင္တဲ့လူေတြဆင္း၊ အျမဳေတ အင္အား အျဖစ္ျမႇဳပ္ႏွံ၊ အခ်ိန္တန္ရင္တိုက္ပြဲေဖာ္ စသျဖင့္ လုပ္ရပါတယ္။ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းဆိုတာ ေငြရွိရင္ျဖစ္တာ ပဲဆိုတာမ်ိဳး သေဘာထားလို႔မျဖစ္ပါ။ ေငြလိုအပ္ပါတယ္။ မ်ားေလေကာင္းေလပါ။ ဒါေပမယ့္ ေငြနဲ႔ဝယ္ရတဲ့ ေျမ ေအာက္ ေကဒါနဲ႔ တြဲလုပ္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ လူတိုင္းအနည္းဆံုး ႏွစ္ခါ စဥ္းစားၾကမွာပါပဲ။
တခ်ိဳ႕ေသာ ေခါင္းေဆာင္ (လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထင္ေနသူ) ေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကယ္တင္ရွင္လို႔ ထင္ ေနၾက ပါတယ္။ ဒါဟာ အဆိုးဆံုးပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လူထုအထက္ကလို႔ ထင္တဲ့လူဟာ တကယ္သာ ႏိုင္ငံ ေခါင္း ေဆာင္ျဖစ္လာရင္ လူထုရဲ႕အထက္မွာေနမွာ၊ လူထုထက္ပိုၿပီး အခြင့္ထူးေတြ ခံစားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဟာ လူထုထက္ စာပိုဖတ္ထားတာ၊ အဆက္အသြယ္ ပိုေကာင္းတာအမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ေၾကာင့္မို႔ လူထုကို အႏံုအ-အေတြလို႔ထင္ရင္ မွားပါတယ္။ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္က အရာ ကိစၥေတြ၊ အထူး သျဖင့္ အေရးေတာ္ပံုေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရးေတြရဲ႕အႏိုင္အ႐ံႈးကို လူထုႀကီးက အဆံုးအျဖတ္ေပးတာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို မေမ့ဖို႔ပါပဲ။
လူထုမပါရင္ ဘာမွျဖစ္မလာပါဘူး။ ေအာင္ပြဲဆိုတာကေတာ့ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေအာင္ပြဲကို ျပည္ပအကူအညီကယူလာေပးမယ္လို႔ ယူဆေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံက လူထုကိုေတာ့ စမ္းသပ္ခန္း ထဲက ယုန္လို၊ ပူးလိုသေဘာထား လုပ္ကိုင္ေနတာေတြကို ရပ္တန္းက ရပ္သင့္ပါတယ္။ ေနာင္မွာ ရွင္းရခက္တဲ့ ျပႆနာေတြ သယ္လာတဲ့လူအျဖစ္ ကိုယ္ဟာသမုိင္း တရားခံေတာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
လူထုနဲ႔ေကဒါ၊ လူထုနဲ႔ေခါင္းေဆာင္တို႔အၾကား မတူတာေတြကိုလည္း သေဘာေပါက္ရပါမယ္။ လူထုဟာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္း တခုတည္းကိုသာ အဓိက လုပ္ေနတဲ့ လူေတြမဟုတ္ဘူးဆိုတာ မေမ့သင့္ပါဘူး။ သူတို႔အေနနဲ႔ စားဝတ္ေန ေရးအတြက္ လံုးပန္းရသလို ေက်ာင္းသားဆိုရင္လည္း ပညာေရးအတြက္လံုးပန္းရ စသျဖင့္ အဓိကလုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ ကိုယ္စီရွိၾကပါတယ္။ ေကဒါ၊ ႏိုင္ငံေရး သမား၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ဆို တာကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းကို အဓိကထား လုပ္ေနသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ သူမ်ားထက္ ႏိုင္ငံေရး အသိလည္း ပိုျမင့္တယ္လို႔ ယူဆထားရတဲ့ လူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူထုကို ေကဒါ၊ ႏိုင္ငံ ေရးသမား၊ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္တို႔လို အခ်ိန္မေရြး ထတိုက္ႏိုင္ရမယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္သင့္ပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕တာဝန္ဟာ လူထုရဲ႕ အေျခအေနကို သိရွိၿပီး လူထုလိုက္ပါႏိုင္မယ့္အခ်ိန္၊ အဆင့္၊ တိုက္ပြဲ သဏၭာန္တို႔ကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ေခါင္းေဆာင္ဟာ လူထုကို ဆရာလုပ္ဖို႔မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္က လူထုထက္ပိုသိတာ၊ ပိုတတ္တာေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူထုမွာလည္း ကိုယ့္ထက္သိတာ၊ တတ္တာေတြ ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတာ မေမ့သင့္ပါ။ ကုိယ့္ကို သူတို႔ကသိဖို႔ထက္ ကိုယ္က သူတို႔ကိုသိဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္၊ ပိုလိုအပ္တယ္ဆိုတာလည္း သတိ ထားသင့္ပါ တယ္။ သူတို႔ကို ဆရာမလုပ္ခင္ သူတို႔ဆီမွာ တပည့္ခံသင့္ပါတယ္။
သူတို႔ကိုယ့္ကိုယံုဖို႔ဟာ အင္မတန္မွ အခရာက်ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ကိုယ္မယံုတဲ့ လူရဲ႕ ၫႊန္ၾကားခ်က္ကို လက္မခံ ပါဘူး။
ေနာက္ျပႆနာတခုက ေခါင္းေဆာင္မႈ (ေခါင္းေဆာင္ကိုယ္တိုင္လို႔ မဆိုတာ သတိျပဳပါ) ဟာေခါင္းေဆာင္ ရမယ့္ အခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္ရမယ့္ေနရာကို သင့္ေတာ္တဲ့သဏၭာန္နဲ႔ ေရာက္ရွိေနဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈ ဟာ နည္းသဏၭာန္မ်ိဳးစံုနဲ႔ လူထုဆီကို ေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ကိုယ္က တာဝန္ ေပးထားသူ လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားနည္းနာ ေတြနဲ႔လည္း
ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ လူထုလိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ၫႊန္ၾကားခ်က္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္အခ်ိန္မီ ေရာက္သြားဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့သံဃာ့အေရးအခင္းႀကီးတုန္းက စက္တင္ဘာလ(၂၉) ရက္ေန႔မွာ အေရအတြက္ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာ ရွိတဲ့ လူထုႀကီးဟာ ဒိအရင္ေန႔ေတြ တုန္းကလိုပဲ သံဃာေတာ္ေတြ ထြက္လာမယ္ထင္လို႔ ဆူးေလဘုရားလမ္း၊ ပန္းဆိုးတန္း လမ္းတို႔မွာ စုေဝးေရာက္ရွိေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနက အဲဒီအရင္တညကပဲ သံဃာေတာ္ေတြကို ေက်ာင္းေတြပိတ္ၿပီး ႐ိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီး ခဲ့လို႔ သူတို႔ဟာ ဆႏၵျပထြက္မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေန႔ခင္း (၁) နာရီ၊ (၂) နာရီေလာက္က်ေတာ့ ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့ လူထုႀကီးဟာ ေသာင္းဂဏန္းျဖစ္သြားပါၿပီ။ တကယ္ လို႔သာ အဲဒီတုန္းက ေခါင္းေဆာင္မႈေပၚလာခဲ့ရင္၊ အနည္းဆံုးလူ (၄-၅) ေယက္ကေန သံဃာ ေတာ္ေတြေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ လူေတြဆက္ တိုက္ပြဲဝင္ၾကစို႔ဆိုတာမ်ိဳး လံႈ႕ေဆာ္ဦးေဆာင္ခဲ့ရင္ လူထုႀကီး ဟာ မုခ်ေနာက္က ပါလာမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္မႈမွ ေပၚမလာလို႔ လူထုႀကီးဟာ တက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ ျပန္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒါက ျပေနတာက ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ လူထု ဆက္စပ္မႈျပႆနာကို ေသခ်ာ ေလးေလးနက္နက္ ေလ့လာေျဖရွင္း ရမယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒီတာဝန္ကို ေခါင္းေဆာင္မႈဘက္က ထမ္းေဆာင္ရမွာပါ။ စားဝတ္ေနေရးနဲ႔ လံုးခ်ာလိုက္ ေန တဲ့လူထုက ဒါေတြကိုေလ့လာဖို႔၊ ေျဖရွင္းဖို႔ အခ်ိန္လည္းမရွိ၊ တျခားအခ်က္ အလက္ေတြလည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေတြ ကို မေျဖရွင္းဘဲ လူထုကိုပဲ ေမးေငါ့အျပစ္ တင္ေနလို႔ကေတာ့ နီ႐ိုဘုရင္ရဲ႕လုပ္ရပ္နဲ႔ ကြာလွမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
တေလာက ေရဒီယိုအင္တာဗ်ဴးတခုမွာ အဖြဲ႕အစည္းတခုက တာဝန္ရွိသူတဦးကို သူတို႔မွာ ဘာအစီအစဥ္ ေတြရွိ သလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူက သူတို႔ရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြ ကို ေျပာပါတယ္။ ဒီေနာက္ ေမးတဲ့သူက အဲဒီ အစီအစဥ္ေတြ ေအာင္ျမင္ မယ္လို႔ ယူဆပါသလားလို႔ထပ္ေမးေတာ့ အဲဒီတာဝန္ရွိသူက ဒါကေတာ့ လူထုအေပၚ တည္တာ ပဲ၊ လူထုကို ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပဲလို႔ ေျဖတာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
သူေျပာပံုက သူ႔ဘက္ကေတာ့ တာဝန္ေက်ၿပီ။ အဲဒီအတိုင္း လူထုကလိုက္လုပ္ရင္ ေအာင္ျမင္မွာပဲ၊ မေအာင္ျမင္ ရင္ လူထုရဲ႕တာဝန္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ပါ။ နားေထာင္ရင္း တုန္လႈပ္သြားမိပါတယ္။ လုပ္ငန္းစဥ္တခု၊ လမ္းစဥ္ တရပ္ကို လူထုက လိုက္နာအေကာင္အထည္ ေဖာ္တာမလုပ္ရင္ ဒါဟာ လူထုရဲ႕တာဝန္ပဲလို႔ သံုးသပ္တာ မ်ိဳးကို အရင္ သခင္စိုးပါးစပ္ကပဲ ၾကားဖူးပါတယ္။ အခု ႏွစ္ေပါင္း (၆ဝ) ေက်ာ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သခင္စိုးနဲ႔ဘာမွမဆိုင္တဲ့ လူတဦး ပါးစပ္ဆီက ၾကားရျပန္ပါတယ္။ ေျပာတဲ့ေလသံခ်င္းေတာ့ မတူဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဓိပၸာယ္က အတူတူပါပဲ။ တနည္းေျပာရရင္ ကိုယ္ခ်မွတ္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ မွန္မမွန္ဆိုတာ အေရးမႀကီး၊ လိုက္လုပ္တဲ့ လူမွာ စြမ္းရည္ရွိမရွိက အေရးႀကီးတယ္လို႔ဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ဒီတေလာမွာ စက္တင္ဘာသံဃာ့အေရးအခင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း အေတာ္ၾကာၾကာမၾကားရတဲ့ “ဗမာျပည္က လူထုေတြဟာ ေၾကာက္ေနၾကတယ္” ဆိုတဲ့စကားလည္း အေတာ္ေလး ျပန္ၾကားလာရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆိုရင္ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြေျပာတဲ့ ေလကိုလိုက္ၿပီး ဗမာျပည္က လူထုမို႔ေပါ့၊ တျခားႏိုင္ငံက လူထုသာ ဆိုလို႔ကေတာ့ ဒီလိုဖိႏွိပ္ေနရင္ ေပါက္ကြဲထြက္တာ ၾကာလွၿပီဆိုတဲ့
စကားမ်ိဳးေတြေတာင္ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီလိုအေျပာေတြနဲ႔ ေျပာင္းျပန္၊ ျပည္တြင္းကအသံတခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူေတြဟာ ေသမထူး၊ ေနမထူး ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘာမွမေၾကာက္ေတာ့ဘူး၊ ေခါင္းေဆာင္မႈမရွိလို႔လို႔ ေျပာတာ ၾကားရ ပါတယ္။
အေရးေတာ္ပံုတရပ္၊ ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ အခက္အခဲနဲ႔ရင္ဆိုင္လာရၿပီဆိုရင္ ဟိုလူ႔အျပစ္တင္၊ ဒီလူ႔အျပစ္ တင္လုပ္ၾကတာ မဆန္းဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္ပါ တယ္။ ဘာမွမေဝဖန္လိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူ လူထုကိုအျပစ္တင္တာက်ေတာ့ မေဝဖန္လို႔မျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ္က က်ည္ဆန္မေျပာနဲ႔ ဒံုးပ်ံနဲ႔လွမ္းပစ္ေတာင္ မထိႏိုင္တဲ့ ေနရာမွာေနၿပီး ဟိုမွာ ေသနတ္ေျပာင္းထိပ္ ေနရသူေတြကို ေၾကာက္တယ္ လို႔ ေျပာတာဟာ မတရားလြန္းရာက်ပါတယ္။ ေသစရာရွိေတာ့ လူထုက ေသရတာပါ။
ေခါင္းေဆာင္မႈအတတ္ပညာမွာ အေရးႀကီးဆံုးက လူထုအေျခအေနကို နားလည္တာနဲ႔ လူထုလက္ခံႏိုင္တဲ့၊ လူထုလိုက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္တရပ္ခ်မွတ္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ လူထုက အေကာင္ အထည္မေဖာ္ရင္ ဘာမွျဖစ္မလာပါဘူး။ အေဝးကေန ကြန္ပ်ဴတာတခု၊ အသံလႊင့္ခ်က္တခုနဲ႔ လူထု လႈပ္ရွားမႈႀကီး ကို ထိန္းခ်ဳပ္တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာပဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လူထုထဲမွာဆင္း၊
လူထုနဲ႔အတူတိုက္ပြဲဝင္ရပါမယ္။ ကိုယ္တိုင္မသြားႏိုင္ရင္ သြားႏိုင္တဲ့လူေတြဆင္း၊ အျမဳေတ အင္အား အျဖစ္ျမႇဳပ္ႏွံ၊ အခ်ိန္တန္ရင္တိုက္ပြဲေဖာ္ စသျဖင့္ လုပ္ရပါတယ္။ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းဆိုတာ ေငြရွိရင္ျဖစ္တာ ပဲဆိုတာမ်ိဳး သေဘာထားလို႔မျဖစ္ပါ။ ေငြလိုအပ္ပါတယ္။ မ်ားေလေကာင္းေလပါ။ ဒါေပမယ့္ ေငြနဲ႔ဝယ္ရတဲ့ ေျမ ေအာက္ ေကဒါနဲ႔ တြဲလုပ္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ လူတိုင္းအနည္းဆံုး ႏွစ္ခါ စဥ္းစားၾကမွာပါပဲ။
တခ်ိဳ႕ေသာ ေခါင္းေဆာင္ (လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထင္ေနသူ) ေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကယ္တင္ရွင္လို႔ ထင္ ေနၾက ပါတယ္။ ဒါဟာ အဆိုးဆံုးပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လူထုအထက္ကလို႔ ထင္တဲ့လူဟာ တကယ္သာ ႏိုင္ငံ ေခါင္း ေဆာင္ျဖစ္လာရင္ လူထုရဲ႕အထက္မွာေနမွာ၊ လူထုထက္ပိုၿပီး အခြင့္ထူးေတြ ခံစားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဟာ လူထုထက္ စာပိုဖတ္ထားတာ၊ အဆက္အသြယ္ ပိုေကာင္းတာအမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ေၾကာင့္မို႔ လူထုကို အႏံုအ-အေတြလို႔ထင္ရင္ မွားပါတယ္။ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္က အရာ ကိစၥေတြ၊ အထူး သျဖင့္ အေရးေတာ္ပံုေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရးေတြရဲ႕အႏိုင္အ႐ံႈးကို လူထုႀကီးက အဆံုးအျဖတ္ေပးတာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို မေမ့ဖို႔ပါပဲ။
လူထုမပါရင္ ဘာမွျဖစ္မလာပါဘူး။ ေအာင္ပြဲဆိုတာကေတာ့ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေအာင္ပြဲကို ျပည္ပအကူအညီကယူလာေပးမယ္လို႔ ယူဆေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံက လူထုကိုေတာ့ စမ္းသပ္ခန္း ထဲက ယုန္လို၊ ပူးလိုသေဘာထား လုပ္ကိုင္ေနတာေတြကို ရပ္တန္းက ရပ္သင့္ပါတယ္။ ေနာင္မွာ ရွင္းရခက္တဲ့ ျပႆနာေတြ သယ္လာတဲ့လူအျဖစ္ ကိုယ္ဟာသမုိင္း တရားခံေတာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
လူထုနဲ႔ေကဒါ၊ လူထုနဲ႔ေခါင္းေဆာင္တို႔အၾကား မတူတာေတြကိုလည္း သေဘာေပါက္ရပါမယ္။ လူထုဟာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္း တခုတည္းကိုသာ အဓိက လုပ္ေနတဲ့ လူေတြမဟုတ္ဘူးဆိုတာ မေမ့သင့္ပါဘူး။ သူတို႔အေနနဲ႔ စားဝတ္ေန ေရးအတြက္ လံုးပန္းရသလို ေက်ာင္းသားဆိုရင္လည္း ပညာေရးအတြက္လံုးပန္းရ စသျဖင့္ အဓိကလုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ ကိုယ္စီရွိၾကပါတယ္။ ေကဒါ၊ ႏိုင္ငံေရး သမား၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ဆို တာကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းကို အဓိကထား လုပ္ေနသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ သူမ်ားထက္ ႏိုင္ငံေရး အသိလည္း ပိုျမင့္တယ္လို႔ ယူဆထားရတဲ့ လူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူထုကို ေကဒါ၊ ႏိုင္ငံ ေရးသမား၊ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္တို႔လို အခ်ိန္မေရြး ထတိုက္ႏိုင္ရမယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္သင့္ပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕တာဝန္ဟာ လူထုရဲ႕ အေျခအေနကို သိရွိၿပီး လူထုလိုက္ပါႏိုင္မယ့္အခ်ိန္၊ အဆင့္၊ တိုက္ပြဲ သဏၭာန္တို႔ကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ေခါင္းေဆာင္ဟာ လူထုကို ဆရာလုပ္ဖို႔မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္က လူထုထက္ပိုသိတာ၊ ပိုတတ္တာေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူထုမွာလည္း ကိုယ့္ထက္သိတာ၊ တတ္တာေတြ ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတာ မေမ့သင့္ပါ။ ကုိယ့္ကို သူတို႔ကသိဖို႔ထက္ ကိုယ္က သူတို႔ကိုသိဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္၊ ပိုလိုအပ္တယ္ဆိုတာလည္း သတိ ထားသင့္ပါ တယ္။ သူတို႔ကို ဆရာမလုပ္ခင္ သူတို႔ဆီမွာ တပည့္ခံသင့္ပါတယ္။
သူတို႔ကိုယ့္ကိုယံုဖို႔ဟာ အင္မတန္မွ အခရာက်ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ကိုယ္မယံုတဲ့ လူရဲ႕ ၫႊန္ၾကားခ်က္ကို လက္မခံ ပါဘူး။
ေနာက္ျပႆနာတခုက ေခါင္းေဆာင္မႈ (ေခါင္းေဆာင္ကိုယ္တိုင္လို႔ မဆိုတာ သတိျပဳပါ) ဟာေခါင္းေဆာင္ ရမယ့္ အခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္ရမယ့္ေနရာကို သင့္ေတာ္တဲ့သဏၭာန္နဲ႔ ေရာက္ရွိေနဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈ ဟာ နည္းသဏၭာန္မ်ိဳးစံုနဲ႔ လူထုဆီကို ေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ကိုယ္က တာဝန္ ေပးထားသူ လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားနည္းနာ ေတြနဲ႔လည္း
ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ လူထုလိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ၫႊန္ၾကားခ်က္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္အခ်ိန္မီ ေရာက္သြားဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့သံဃာ့အေရးအခင္းႀကီးတုန္းက စက္တင္ဘာလ(၂၉) ရက္ေန႔မွာ အေရအတြက္ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာ ရွိတဲ့ လူထုႀကီးဟာ ဒိအရင္ေန႔ေတြ တုန္းကလိုပဲ သံဃာေတာ္ေတြ ထြက္လာမယ္ထင္လို႔ ဆူးေလဘုရားလမ္း၊ ပန္းဆိုးတန္း လမ္းတို႔မွာ စုေဝးေရာက္ရွိေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနက အဲဒီအရင္တညကပဲ သံဃာေတာ္ေတြကို ေက်ာင္းေတြပိတ္ၿပီး ႐ိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီး ခဲ့လို႔ သူတို႔ဟာ ဆႏၵျပထြက္မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေန႔ခင္း (၁) နာရီ၊ (၂) နာရီေလာက္က်ေတာ့ ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့ လူထုႀကီးဟာ ေသာင္းဂဏန္းျဖစ္သြားပါၿပီ။ တကယ္ လို႔သာ အဲဒီတုန္းက ေခါင္းေဆာင္မႈေပၚလာခဲ့ရင္၊ အနည္းဆံုးလူ (၄-၅) ေယက္ကေန သံဃာ ေတာ္ေတြေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ လူေတြဆက္ တိုက္ပြဲဝင္ၾကစို႔ဆိုတာမ်ိဳး လံႈ႕ေဆာ္ဦးေဆာင္ခဲ့ရင္ လူထုႀကီး ဟာ မုခ်ေနာက္က ပါလာမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္မႈမွ ေပၚမလာလို႔ လူထုႀကီးဟာ တက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ ျပန္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒါက ျပေနတာက ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ လူထု ဆက္စပ္မႈျပႆနာကို ေသခ်ာ ေလးေလးနက္နက္ ေလ့လာေျဖရွင္း ရမယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒီတာဝန္ကို ေခါင္းေဆာင္မႈဘက္က ထမ္းေဆာင္ရမွာပါ။ စားဝတ္ေနေရးနဲ႔ လံုးခ်ာလိုက္ ေန တဲ့လူထုက ဒါေတြကိုေလ့လာဖို႔၊ ေျဖရွင္းဖို႔ အခ်ိန္လည္းမရွိ၊ တျခားအခ်က္ အလက္ေတြလည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေတြ ကို မေျဖရွင္းဘဲ လူထုကိုပဲ ေမးေငါ့အျပစ္ တင္ေနလို႔ကေတာ့ နီ႐ိုဘုရင္ရဲ႕လုပ္ရပ္နဲ႔ ကြာလွမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
No comments:
Post a Comment