စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ သတင္းမ်ားနဲ႔ Hip Hop ငိုၿငီးသံမ်ား

ေနသန္ေမာင္
အဂၤါေန႔၊ ဇန္နဝါရီလ 20 2009 14:05 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

ယူဂ်ီလို႔ အတိုေကာက္ေခၚလို႔ရတဲ့ (Underground) Rap သီခ်င္းေတြ ျမန္မာျပည္က လူငယ္ထုေတြၾကားမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနတာ သိပ္မၾကာေသး ပါဘူး။ ခန္႔မွန္းေျခအရ ဆိုရင္ေတာ့ (Third Generation) လို႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္ (Hip hop) ဂီတရဲ႕ တတိယမ်ဳိးဆက္ဆိုသူ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္ေတြ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ အတြင္းေလာက္မွာ စတင္ခဲ့တာလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္း ဆူေလာင္ပြက္ခဲ့တဲ့ ၁၉၉ဝ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြ အၿပီးမွာ အက္ဆစ္အဖဲြ႔ရဲ႕ Rap သီခ်င္းေခြနဲ႔အတူ ျမန္မာျပည္ က ၂၁ ရာစု ဂီတလူငယ္ မ်ဳိးဆက္ေတြဟာ ဒီေဂ်စက္ေတြ၊ မိုက္ခ႐ိုဖုန္းေတြ၊ ဘရိတ္ဒန္႔ေတြနဲ႔အတူ ေပါ့ပ္ Pop သီခ်င္းအမ်ားစု ေခတ္စားတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ ဘြားခနဲ ေပၚလာတာပါ၊

Hip hop မ်ဳိးဆက္ရဲ႕ ပထမမ်ဳိးဆက္ျဖစ္တဲ့ အက္ဆစ္အဖဲြ႔၊ သီအိုရီအဖဲြ႔တို႔ဟာ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ တိုက္ခိုက္ခံၿပီးမွ သူတို႔ရဲ႕ အမာခံပရိသတ္ လူငယ္အမ်ားစုရဲ႕ လက္ခံမႈေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ Rap လမ္းေၾကာင္းက မထင္မွတ္ဘဲ တံခါးပြင့္ခဲ့ပါတယ္။ အသစ္ အသစ္ထြက္လာတဲ့ သီခ်င္း စီးေၾကာင္းထဲမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ၿမီးေကာင္ေပါက္ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အသည္းစြဲ က ထြန္းထြန္း၊ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္၊ ရဲေလး၊ ေဂ်မီတို႔ဟာ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ကေန ဒီေန႔အထိ စင္ေပၚမွာ ေနရာယူထားဆဲ၊ ပရိသတ္ကို ဖမ္းစားထားဆဲ။

ရဲေလး၊ ေဂ်မီမ်ဳိးဆက္ကို Hip hop ရဲ႕ ဒုတိယမ်ဳိးဆက္လို႔ ေခၚမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ Rapper ေပါက္စေတြျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္ထြဋ္ေဆြ၊ ေဂ်ာက္ဂ်က္တို႔ရဲ႕ VIP ဟာ တတိယမ်ဳိးဆက္ ျဖစ္လာပါမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္က Rap / Hip hop ယဥ္ေက်းမႈဟာ Revolution တခုအေနနဲ႔ တြန္းကန္ ႐ုန္းထြက္ေနရလို႔ပါပဲ။

Hip hop ဂီတယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ ခရီးအစဟာ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႕ေနတဲ့ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းရဲ႕ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္မႈ၊ တံခါးပိတ္ဝါဒေၾကာင့္ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းမႈ၊ ေခတ္မမီေတာ့တဲ့ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းအတြင္းက စံႏႈန္းနဲ႔ တရားမွ်တမႈ မရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ လူေနမႈစနစ္ၾကားမွာ အေတာ္ကေလး တိုက္ခိုက္ေခ်မႈန္းခံခဲ့ရပါတယ္။

ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈေနာက္ပိုင္းမွ ေမြးဖြားလာတဲ့ ျမန္မာျပည္က ဒီမ်ဳိးဆက္သစ္ဟာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာေကာင္းတဲ့ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေနတဲ့ လူတန္းစားၾကားထဲမွာ လူးလြန္႔ၾကီးျပင္းခဲ့ရသူေတြပါ။ သူတို႔ရဲ႕အေဖာ္ဟာ ဂီတျဖစ္လာတယ္။ ဒီဂီတကေနတဆင့္ သူတို႔ရဲ႕အသံေတြ ခံစားခ်က္ေတြက တစတစ ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားလာၾကတယ္။

လူ ၅ ေယာက္ထက္ပိုၿပီး (အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြ) စုေဝးလို႔မရတဲ့ စစ္ဖိနပ္ေအာက္က တိုင္းျပည္မွာ ဒီလူငယ္ေတြဟာ Hip hop ဂီတနဲ႔ လူငယ္ထုေတြကို ေသာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး စုစည္းခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို ဖလွယ္ၾကတယ္။ ပိတ္ေလွာင္မြန္းက်ပ္ေနတဲ့ ေခတ္ဆိုးၾကီးထဲမွာ သူတို႔အတြက္ အခ်စ္အေၾကာင္း၊ အသည္းကြဲတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ညီညြတ္ၾကပါလို႔သာ ဒီအေၾကာင္းေတြကို သီခ်င္းစပ္ဆိုခဲ့ၾကတယ္။

ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ မဖန္တီးႏိုင္ဘဲ ေကာ္ပီသီခ်င္းေတြနဲ႔ လူတလံုးသူတလံုးျဖစ္ေနတဲ့ ေရာ့ခ္၊ ေပါ့ပ္ သီခ်င္းေတြထက္စာရင္ ျမန္မာလူငယ္စစ္စစ္ေတြက ကိုယ္ပိုင္ဖန္တီးတဲ့ ျမန္မာဟန္ Rap သီခ်င္းေတြက ဘယ္လိုပဲ အတားအဆီးေတြရွိရွိ စင္ေပၚေရာက္လာခဲ့တာပါပဲ။

၄-၅ ႏွစ္ ကေလးေတြကအစ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္သီခ်င္း မဖြင့္ျပရင္ ထမင္းမစားၾကတဲ့အထိ Hip hop လိႈင္းလံုးက အေတာ္ကို ၾကီးခဲ့ပါတယ္။ ျပည္ပက ျမန္မာႏိုင္ငံေရး အသိုင္းအဝိုင္းၾကားမွာေတာ့ Hip hop ကို ထင္ထင္ေပၚေပၚပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လွ်ဳိ႕ဝွက္ၿပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ အားမေပးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပည္ပမွာရွိတဲ့ ျမန္မာလူငယ္တစုကေနၿပီး (Myanmar Future Generation – MFG) အဖဲြ႔အျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ပတ္သက္တဲ့ သီခ်င္းေတြ အယ္လ္ဘမ္တခ်ပ္စာမက အင္တာနက္ေပၚကေန လႊင့္တင္လိုက္တဲ့ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ကစၿပီး ဟုတ္ၿပီကြဆိုကာ အားေပးခဲ့တာပါ။

MFG ရဲ႕သီခ်င္းေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာ Underground သီခ်င္းေတြအျဖစ္နဲ႔ အရွိန္ျပင္းျပင္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း စစ္အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး သီခ်င္းတိုင္းမွာ Hip hop ဂီတက တစတစ ေနရာယူခဲ့ပါတယ္။ ၂ဝဝ၇ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြေနာက္က တက္တက္ၾကြၾကြ အားေပးခဲ့ၿပီး အေျပာင္းအလဲကို ေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဒီ Hip hop မ်ဳိးဆက္ပါပဲ။

ဆံပင္ကို အေရာင္ဆိုးၿပီး နားႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ နားကပ္ပန္ထားတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဒီလူငယ္ေတြဟာ သူတို႔ဘဝမွာ အင္မတန္ စက္ဆုတ္ရြံရွာဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ ယုတ္မာမႈၾကီးကို သူတို႔မ်က္လံုးေတြနဲ႔ တပ္အပ္ ျမင္ခဲ့ၾကသူေတြပါ။ သူတို႔ဟာ အင္တာနက္ေခတ္က ျမန္မာ့အနာဂတ္ သူရဲေကာင္းေတြပါ။

Generation Wave ဆုိၿပီး Hip hop မ်ဳိးဆက္က ေဇယ်ာေသာ္၊ ရန္ရန္ခ်န္းတို႔ဟာ စစ္အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး ဂီတလႈပ္ရွားမႈထဲမွာပါခဲ့လို႔ ေထာင္ခ် ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူငယ္ေတြရဲ႕ ဂီတပံုစံကို မၾကိဳက္တာနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈနဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြ၊ ရပ္တည္႐ုန္းကန္ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုမထားဘဲ သူတို႔ကို လူလတ္ပိုင္းနဲ႔ လူၾကီးပိုင္းေတြက မၾကိဳက္ၾကပါဘူး။

တက္ကႏိုတီးလံုးေတြနဲ႔ ျမန္မာသံေတြကို ေရာစပ္ထားတဲ့ သားစိုးရဲ႕ Rap ပံုစံကေတာ့ ျမန္မာဟန္ေတြ အေတာ္ကို လႊမ္းေနတာမို႔ တႏိုင္ငံလံုးက ၾကိဳက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ Hip hop ရဲ႕ အရသာစစ္စစ္ကို ေျခလွမ္းစိတ္စိတ္ ရွာလာတဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဆင္ဆာယဥ္ေက်းမႈေအာက္မွာ အသက္ရႉ က်ပ္လာတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

ဒီေတာ့ Underground သီခ်င္းေတြဆိုရင္း သူတို႔ရဲ႕ ဂီတမွတ္တိုင္ေတြကို စၿပီး မွတ္ေက်ာက္တင္ဖို႔ လံုးပမ္းတာပါပဲ။ အဲဒီသီခ်င္းအမ်ားစုဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မပတ္သက္ပါဘူး။ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ျမင္ေနရတဲ့ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ေနတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ၊ ေငြရွိမွသာ အဆင္ေျပမယ္၊ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရမယ္ဆိုတဲ့ လိႈင္းလံုးေတြကို ဟားတိုက္ဖို႔ ၾကိဳးပမ္းတာပါပဲ။

ဒီသီခ်င္းေတြရဲ႕ စာသားေတြက ျပည္တြင္းက သိကၡာေတာ္အင္မတန္ၾကီးတဲ့ လူတန္းစားေတြအတြက္ကေတာ့ ညစ္ညမ္းသီခ်င္းေတြပါပဲ။ လိင္ဆိုင္ရာသီခ်င္းေတြ၊ ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ လူငယ္ေတြၾကားက စကားလံုးေတြဟာ သီခ်င္းထဲေရာက္ေတာ့ ေအာက္တန္းစားေတြအျဖစ္ သမုတ္ခံရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ဒီသီခ်င္းေတြကို Underground အျဖစ္ ထုတ္တာပါ။ ဒီေလာက္ ညစ္ပတ္တယ္ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေတြဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ လူငယ္ေတြၾကားထဲ အင္မတန္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ၿပီး လူၾကိဳက္မ်ားေနတာလဲ။

အေျဖကေတာ့ သူတို႔ရင္ကို ထိလို႔ပါပဲ၊ သူတို႔ခံစားခ်က္ကို ေရာင္ျပန္ဟပ္လို႔ပါပဲ၊ VIP အဖဲြ႔က ေက်ာ္ထြ႗္ေဆြ၊ ေဂ်ာက္ဂ်က္တို႔ရဲ႕ Rap သီခ်င္းေတြဟာ ျပည္တြင္းေရာ ျပည္ပမွာပါ အခုထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေအာင္ျမင္ေနတုန္းပါပဲ။ မိုက္႐ိုင္းတယ္ထင္ရင္၊ မၾကိဳက္ရင္ နားမေထာင္႐ုံပါပဲ။ ဒီလို အယုတၱအနတၱ သီခ်င္းေတြ ရွိေနသင့္ရဲ႕လားဆိုၿပီး ဂ်ာနယ္ စာမ်က္ထက္ကေန ဆင္ဆာအဖဲြ႔ လူၾကီးမင္းမ်ားထံ တခုခုလုပ္ၾကပါဆိုၿပီး ေဆာ္ၾသေပးပါတယ္။ ရြာေဆာ္လုပ္ပါတယ္။

ျပည္ပက တခ်ဳိ႕သတင္းဌာနေတြကလည္း ဒီေလသံေနာက္ကိုလိုက္ၿပီး ဟုတ္တာေပါ့၊ မိုက္႐ိုင္းတဲ့သီခ်င္းေတြ မရွိသင့္ဘူး၊ ဒီကေလးေတြ မဆိုေစနဲ႔ဆိုၿပီး တတ္ေရာင္ကား အဆိုေတာ္ဆိုသူေတြကို ဗ်ဴးၾကပါတယ္။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ကေတာ့ အံကို ကိုက္လို႔။

ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ တာဝန္ရွိသူမ်ားက ထံုးစံအတိုင္း ေဂ်ာက္ဂ်က္ကို ေခၚယူသတိေပးၿပီး ေနာက္မလုပ္ဖို႔ ဆံုးမပါတယ္။ လြတ္လပ္မႈဆိုတာ မီးရထားသံလမ္းေပၚမွာ အဝတ္ထြက္လွန္းတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္က လူငယ္ေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ပံုစံနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြေတာ့ နည္းနည္းေလးျဖစ္ျဖစ္ နားလည္ေပးသင့္ပါတယ္။

သူတို႔ဟာ တခ်ိန္လံုးၾကီးေတာ့ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြက ေျပာသလို ညစ္ညမ္းသီခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ ဆိုေနၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္မၾကိဳက္တာနဲ႔ လူငယ္ေတြရဲ႕ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပဲရွိတဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြကို ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြ၊ အေၾကာက္တရားေတြနဲ႔ လိုက္ဖံုးအုပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာက အင္မတန္ ရွက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။

စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ အားလံုးကို ျပားျပားဝပ္ေနေအာင္ ေထာင့္ေစ့ေနေအာင္ ဖိႏွိပ္ေနတဲ့ၾကားက အဖိႏွိပ္ခံရသူ အခ်င္းခ်င္းကိုေတာင္ အတို႔အေထာင္လုပ္ၿပီး တမူး၊ တပဲသာရွိတဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ လိုက္ၿပီး ပိတ္ဆို႔ဖို႔ စဥ္းစားေနတဲ့ အေတြးအေခၚဟာ ေနျပည္ေတာ္ကေျပာတဲ့ စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ေတာ့ ထိုက္တန္ပါလိမ့္မယ္။

Revolution တခုဟာ ဘယ္ေနရာမွာမဆို ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြါးေရး၊ လူမႈေရး၊ ဂီတ၊ အႏုပညာ စတဲ့ အလႊာအသီးသီးမွာ တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္ေတာ့ ေပၚတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် Evolution ျဖစ္ေပၚလာၿပီး သမိုင္းရဲ႕တိုးတက္မႈကို သ႐ုပ္ခြဲရတာပါ။ ကိုယ္မၾကိဳက္တာနဲ႔ ပိတ္လိုက္ဟ၊ တားလိုက္ဟ၊ ဒါမ်ဳိးေတာ့ လက္ခံလို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚရွိတဲ့ လူေတြဟာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ တန္ဖိုးေတြနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ၾကီး သြားေနတာဆိုတာ သတိခ်ပ္သင့္ပါတယ္။

Underground သီခ်င္းေတြ ထြက္လာတာကို မၾကိဳက္လို႔ အတို႔အေထာင္လုပ္ သတင္းေရးလိုက္ေပမယ့္ ဒီလိုသီခ်င္းမ်ဳိးကို ဖန္တီးသူ၊ ၾကိဳက္သူ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကို သင္းသပ္သလို မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ဒီေလာက္ကေလးေတာင္ ေခတ္အေတြးအေခၚနဲ႔ အျမင္က်ယ္မႈမရွိဘဲ သတင္းေတြနဲ႔ လူသတ္ေနၾကပါတယ္။ အနာဂတ္ျမန္မာျပည္မွာ ေနာင္ အႏွစ္ ၂ဝ က်ရင္ ေပၚထြက္လာမယ့္ မ်ဳိးဆက္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂ဝ ကလိုပဲ ခိုင္းတာလုပ္၊ ေခၚရင္လာ၊ ခံမေျပာတဲ့ ခပ္ႏုံႏံု ခပ္အအ မ်ဳိးဆက္ေတြကို ဒီေန႔ဖန္တီးေနၾကတယ္။

ပကတိအမွန္တရားရဲ႕ ရက္စက္မႈကို မသတီဘူးဆိုရင္ ျမန္မာျပည္က လူငယ္ေတြဟာ အေၾကာက္တရားရဲ႕ ေထာင္ထဲမွာ သူတို႔ထက္ အဆတရာမက အေၾကာက္ၾကီးတဲ့ လူၾကီးေတြနဲ႔ ဝမ္းနည္းစရာ ေနထိုင္ၾကရဦးမွာပါ။ ညစ္ညမ္းသီခ်င္းေတြပါကြာ၊ အဆင့္မရွိဘူးဆိုရင္လည္း ''ေရႊမႈန္ၾကဲတဲ့ ဖဲေမြ႔ရာေပၚဝယ္ ခ်စ္တလင္းေဖာ္မယ္'' ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းျပည့္ဝၿပီး နားခံသာတဲ့ သီခ်င္းမ်ားသာ ဆိုၿပီး တိုင္းျပည္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ ခ်စ္ၾကပါေတာ့။ ။

ေနသန္ေမာင္
(ေနသန္ေမာင္သည္ ယခင္က သတင္းအယ္ဒီတာအျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့သူျဖစ္ၿပီး၊ ယခုအခါ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု ေျမာက္ကာ႐ိုလိုင္းနား တကၠသိုလ္တြင္ ႐ုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယို ထုတ္လုပ္ေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ဘာသာရပ္မ်ား သင္ယူေနသူ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္သည္။)
ေပးပို့ေသာကိုမိုးေသြး အား ေက်းဇုူးပါ။