"ေတာ္လွန္ေရး" ဆိုတာဘာလဲ..

"ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ဘာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ ရေသးသလဲ" ဆိုတဲ့ စကားမွာပဲ ေတာ္လွန္ေရး မၿပီးဆံုးေသး ဘူးလို႔ အဓိပၸာယ္ ပါဝင္ေနၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မၿပီးေသးတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးမွာ အဆံုးသပ္ ပြဲၿပီးတဲ့ အရွံဳးအႏိုင္ကို ႀကိဳေျပာလို႔ မရႏိုင္ေသးပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ "မေအာင္ျမင္ေသး" ဆိုတဲ့ စကားအရ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ျဖစ္စဥ္တခုခုကို စမ္းၾကည့္ ခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတာ ကေတာ့ ထင္ရွားေနပါတယ္။

ေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္လာေအာင္ လူေတြက ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ပံု လုပ္နည္းကို ေပါင္းစပ္ ယူလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ တခုခုကို ရယူခ်င္လို႔ ျဖစ္ၿပီး လုပ္ပံု လုပ္နည္းမွာေတာ့့ အဆင့္ဆင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ လုပ္ယူရတာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။
လက္နက္ကိုင္ တိုက္ခိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲယူမွ ေတာ္လွန္ေရးလို႔ ေခၚတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စီးပြားေရးမွာလည္း ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ေသနတ္တခ်က္မွ ပစ္ေဖာက္တာ မရွိပါဘူး။ မိသားစုထဲမွာ ေတာ္လွန္တာက အစ ႏိုင္ငံတခု အတြင္းမွာ ေတာ္လွန္တာ အထိ ေတာ္လွန္ေရးေပါင္းစံု ရွိပါတယ္။ ဒီ့ထက္ေတာင္ ရွိတာက ကမာၻ႔ႏိုင္ငံေရး စနစ္ႀကီးေတြမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြန္ျမဴနစ္ စနစ္ကို ကမာၻေပၚမွာ ျပန္႔ႏွံ႔သြားေအာင္ တခ်ိန္က ႀကိဳးပမ္းတာ ေတြဟာ ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ပါ။ ကမာၻ႔အင္အားႀကီး ဆိုဗီယက္က ဦးေဆာင္ၿပီး လုပ္တာေတာင္ မေအာင္ျမင္ ႏိုင္ခဲ့တဲ့ သက္ေသေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။
ကေန႔ ေခတ္မွာလည္း ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို ကမာၻ႔ႏိုင္ငံေတြမွာ က်င့္သံုး လာရေအာင္ ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးပမ္း ေနၾကပါတယ္။ ဒီလို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ လုပ္ၾကတာဟာလည္း ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ပါပဲ။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အဆံုးသပ္ ေအာင္ပြဲကို မရေသးပါဘူး။ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံမ်ား အားလံုးက စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီကို အျပည့္အဝ ခံစားရတဲ့ေန႔ဟာ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး ၿပီးဆံုးတဲ့ေန႔ ပါပဲ။
ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ အမွတ္ မရေတာ့တဲ့ မွတ္တမ္းတခုမွာ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံ အားလံုးအနက္ (၃)ႏိုင္ငံက လြဲၿပီး မိမိတို႔ ႏိုင္ငံဟာ "ဒီမိုကေရစီစနစ္ပါ။ ဒီမိုကေရစီ က်င့္ဝတ္ေတြနဲ႔ အညီ ျဖစ္ပါတယ္" လို႔ ေၾကညာထား ၾကတာကို အဂၤလိပ္လို ဖတ္မိပါတယ္။ ဗဟုသုတ အေနနဲ႔ေျပာရရင္ အဲဒီ မေၾကညာႏိုင္ေသးတဲ႔ (၃)ႏိုင္ငံကေတာ့ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်၊ အီရန္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေရႊျမန္မာ ႏိုင္ငံတို႔ပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ကမာၻေပၚမွာ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးက မၿပီးဆံုးေသးပါဘူး။ ေရႊျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာလည္း ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး မၿပီးဆံုးေသးပါဘူး။
ကိစၥတခုဟာ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ တကယ္တမ္း ထိုက္တန္တဲ့ တန္ဖိုးတခုကို ေပးေဆာင္ ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္ကိစၥမဆို မၿပီးေသးရင္ ၿပီးေအာင္ လုပ္ရမွာက တာဝန္ တရပ္ပါပဲ။
ဘယ္သူေတြ တာဝန္ယူ မလဲ?
တာဝန္ ယူသူေတြ မ်ားလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ?
ဘာတာဝန္ေတြ ယူၾကမွာလဲ?
တာဝန္ေတြကို ဘယ္လို ခြဲေဝထားၾက မလဲ?
ဒီတာဝန္ေတြ လုပ္ဖို႔ အရည္အခ်င္းေတြ ဘယ္လို ျမွင့္တင္ေပး မလဲ?
အရည္အခ်င္း ရွိသူေတြ ရလာၿပီဆိုရင္ ဘယ္ေနရာေတြမွာ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေစမလဲ?
ဒီမွာတင္ပဲ ေမးခြန္းေတြက မ်ားလာၿပီး ေလးေလးနက္နက္ ေတြးေလ၊ ပိုၿပီး နက္ရွိဳင္းေလ၊ လုပ္စရာေတြ မ်ားေလ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ဆိုေပမယ့္ စနစ္က်ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းတာမို႔ "မဟာဗ်ဴဟာ" ဆိုတာ ရွိရပါ ေတာ့မယ္။ ဒါဆိုရင္ မဟာဗ်ဴဟာ ေရးမယ့္သူေတြ၊ အေကာင္အထည္ ေဖာ္မယ့္သူေတြ လိုအပ္လာပါၿပီ။ တဆက္တည္းမွာပဲ "နည္းဗ်ဴဟာ"ေတြ ပါလာေတာ့မယ္။ ေလ့က်င့္ ရေတာ့မယ္။ ေလ့က်င့္ဖို႔ လိုအပ္ခ်က္ ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို မွန္းရ လြယ္သေလာက္၊ ထားရ လြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔မွာ လုပ္ရတဲ့ နည္းလမ္းနဲ႔ အားထုတ္ပံုေတြက အမ်ားႀကီး ပိုခက္ရံုမက ပိုၿပီး ၾကန္႔ၾကာ တတ္ပါတယ္။
အားမလို အားမရ ျဖစ္လြန္းလို႔ အခ်ိန္မတန္ပဲ ထ,လုပ္လိုက္ရင္ ဟုိး အရင္ ျမန္မာ ဘုရင္ေခတ္ေတြက အစည္းေျပေနတဲ့ ဝါးတေခ်ာင္းခ်င္းနဲ႔ အဂၤလိပ္ နယ္ခ်ဲ႕ကို လိုက္ရိုက္ေနသလို ျဖစ္ေနမွာပါပဲ။
ေတာ္လွန္ေရးမွာ ေပးဆပ္လိုက္ရတယ္ ဆိုတာ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူစရာပါ။ အင္မတန္ ေကာင္းတဲ့ သမိုင္း အေမြအႏွစ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို မျငင္းႏိုင္ေအာင္ ရွိေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ တန္ဖိုးတခုခု အျမတ္မထြက္ပဲ ေပးဆပ္လိုက္ရတာ ေတာ္လွန္ေရး အတြက္ နစ္နာ ဆံုးရွံဳးမႈတခုလည္း ျဖစ္ေန ျပန္ပါတယ္။
ျမန္မာ ့ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာက ကမာၻ႔ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ တဆက္တည္း တစပ္တည္း ျဖစ္လို႔ ကမာၻ႔ ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔အတူ လိုက္သြားဖို႔လည္း ရွိပါတယ္။ စံနမူနာေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ဖို႔ မခံမရပ္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းတခု ရွိေနရပါမယ္။ ၿပီးရင္ အဆင့္ (၄)ခုနဲ႔ ျဖတ္သန္းရပါတယ္။ အဓိက အက်ဆံုး အခ်က္ကေတာ့ လူထုက ပါဝင္ ေထာက္ခံ အားေပးတာ ရွိေနရပါတယ္။
လူထု ဆိုတာ အာဏာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ အမိန္႔ေပးတာ မခံရေတာ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ သူ႔အလိုကို လိုက္ၿပီး လုပ္ေပးေနၾကတဲ့ လူတစုက လြဲ၍ က်န္ေနသူ အားလံုးကို ေခၚပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရ ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ တကြ တပ္မေတာ္သားေတြ၊ ရဲေတြလည္း လူထု ျဖစ္ပါတယ္။
အေၾကာင္းရင္းေတြမွာ အဓိက အခ်က္က မတရားတာကို သီးမခံႏိုင္တာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အမ်ဳိး-ဘာသာ- သာသနာကို ထိခိုက္ ေစာ္ကားတာကို လက္မခံ ႏိုင္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အစိုးရကို မႀကိဳက္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။
ဘယ္လိုပဲ အေၾကာင္းရင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပထမဦးဆံုး အဆင့္မွာ သေဘာမက် ဆန္႔က်င္သူေတြ တဦးခ်င္း ကေန၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူစုလူေဝး ပံုစံမ်ဳိးအထိ ထြက္ေပၚ လာၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာ တက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူေတြပါပဲ။
လူစုလူေဝးက တညီတညာတည္း ကန္႔ကြက္ ေတာင္းဆိုတာေတြ ျဖစ္လာရင္ ပံုမွန္ လႈပ္ရွားေနတာေတြဟာ ထူးျခားတဲ့ အရွိန္တခုနဲ႔ အလ်င္အျမန္ ေျပာင္းလဲ သြားရံုမက ၿငိမ္ေနတာေတြလည္း ႏိုးၾကား လာပါတယ္။ လူထု ေထာက္ခံမႈကို တျဖည္းျဖည္း စရလာပါတယ္။ အစိုးရ ဆန္႔က်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြလည္း ပါဝင္လာၾကပါတယ္။
အဲဒီလို ျဖစ္တာေတြ မ်ားလာရင္ တက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ အားေပး ေထာက္ခံတဲ့ လူထုဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ ပံုမွန္ကိစၥေတြကို အဖ်က္ခံၿပီး အရွိန္ ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးပမ္း လာတာေၾကာင့္ အစိုးရ ယႏၱယားဟာ ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရနဲ႔ စပ်က္ လာပါေတာ့တယ္။
အစိုးရလို႔ ေခၚတဲ့ လူေတြကလည္း ဒါကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ၿဖိဳခြဲ ႏွိပ္ကြပ္တတ္ၾကပါတယ္။
အဲဒီလို ၿဖိဳခြဲ ႏွိပ္ကြပ္ေနတာေတာင္ တက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ လူထုဘက္မွာ အင္အား၊ စိတ္ဓါတ္၊ နည္းပညာအျပင္ အျခားပ့ံပိုးမႈေတြ အလံုအေလာက္ ရွိေနေသးတယ္ ဆိုရင္ ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ကို ဘယ္လိုမွ မတားဆီးႏိုင္ေတာ့ပဲ လူထ ုၾကားထဲကေန ေမြးဖြား ေပးလိုက္ႏိုင္ ပါေတာ့တယ္။
ဒါက လူထုနဲ႔ လူထုကို မႀကိဳက္တဲ့ အစိုးရ အၾကား ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ ေပၚေပါက္လာပံုပါ။